Hulphond

Ik heb het druk. Heel druk. Maar met allemaal mooie dingen. Mijn werk als docent NT2 en de opleiding aan de RU die ik daarvoor volg. Mijn erefunctie van voorzitter cliëntenraad van Apanta-GGZ, mijn tekstwerk en het zijn van buddyvriendin bij coachings-organisatie Merk Hoe Sterk.

Maar de afgelopen weken zijn heel druk, te druk. Soms merk ik dat mijn hoofd het verliest van mijn wil om overal te zijn, en overal van waarde te zijn. Goed is niet goed genoeg, het moet bijzonder goed zijn. En ik wil graag mijn stempel drukken op alle functies die ik vervul.

Nu ik een opleiding tot gecertificeerd docent NT2 volg aan de Radbouduniversiteit, loop ik op maandagavond stage bij een collega. De doelgroep is midden opgeleiden die inmiddels de Nederlandse taal op A1-niveau beheersen. Een heerlijke, gemengde groep van openhartige en gemotiveerde mensen uit allerlei landen. Ondanks mijn overvolle agenda probeer ik elke maandagavond een deel van de les te verzorgen in deze groep.

Instant-geluksgevoel

Mijn stagebegeleidster, flexibel als ze is, geeft mij de ruimte om zelf te bepalen of ik een lesdeel wil verzorgen of niet. Juist door de vrijheid die ze mij geeft, en het instant-geluksgevoel dat ik krijg in deze groep, ben ik er bijna elke maandag bij. Het voorbereiden van mijn lesdeel weegt niet op tegen het geluk dat ik ervaar als ik aan hen mag lesgeven. Ze zijn enthousiast, gedreven, en ontwapenend eerlijk. Als ze me niet snappen, dan weet ik dat meteen. Dan moet ik iets anders doen om hen tegemoet te komen in hun leergierigheid. En het resultaat is altijd zeer bevredigend. Ik ga altijd gelukkiger naar huis dan hoe ik arriveerde. Instant geluk.

Na mijn lesdeel vandaag stapte is zoals altijd in de trein op weg naar huis. Intens nagenietend van de les. Zouden de cursisten weten welk geschenk ze mij elke week geven? Als ‘beginner’ hebben ze veel geduld met mij, maar tegelijkertijd is alles goed wat ik doe. Zolang ik ze oprechte aandacht geef, en ze iets probeer bij te brengen, zijn zij gelukkig. En ik ook. En het was Sinterklaasavond. Omdat ik alleenstaand ben en geen kinderen heb, dacht ik nostalgisch terug aan de Sinterklaasavonden van mijn jeugd. Een klein gevoel van eenzaamheid kon ik niet onderdrukken.

Lik op de hand

Toen ik uitstapte in mijn woonplaats zag ik voor de treindeur een dame staan met haar, nogal uit de kluiten gewassen, hulphond. Omdat ik een enorme liefhebber van honden ben, en van hulphonden in het bijzonder, liep ik na het uitstappen netjes en ferm langs de hond. Maar de hond kon het niet laten om mij te trakteren op een liefdevolle, spontane en waarschijnlijk verboden lik op mijn hand. De eigenaresse van de hond riep hem terecht, wat ik begrijp. Maar ik kon alleen maar glunderen om de eer die mij ten deel was gevallen: een flinke liefdeslik, terwijl hij heel goed wist dat hij dat niet mocht doen. Maar voor mij maakte dat alle verschil. Ik was niet meer alleen.