Als je maar je handen wast

De theaterzaal loopt langzaam vol. We vinden een plekje op de tweede rij, mijn puber en ik. Ik kijk opzij en lees de opwinding in haar ogen. Dan gaat het zaallicht uit en start de show.

Queer Planet, door Het Nationale Theater. Een bont gezelschap op het podium. Veel kleur, glitter en uitbundigheid. Blije mensen. Maar het is niet wat het lijkt.

Dit zijn mensen met een verhaal. Over anders zijn, niet in hokjes passen, jezelf willen zijn. Mannen die weleens een jurk dragen. Als je 5 bent vinden mensen dat schattig, maar ook als je volwassen bent? Vrouwen die op vrouwen vallen. Mannen die op mannen vallen, maar niet passen in het plaatje van de uitbundige Pride-homo. Mag een homo ook introvert zijn? En wat als je je niet thuis voelt in je lichaam? Wanneer ben je een man of een vrouw? Zeg jij het maar.

Eenzaam omdat je niet aan de norm voldoet. Wie herkent dat? Een vraag aan het publiek. Het zaallicht gaat aan en vele handen gaan omhoog. Ook die van mijn eigen 15-jarige. Je bent niet alleen.

Eigen vooroordelen

Er wordt ook veel gelachen. Woke zijn staat niet gelijk aan humorloos. Of dat je je nooit mag betrappen op je eigen vooroordelen. We zijn nu eenmaal zo geprogrammeerd dat we het leven overzichtelijk en beheersbaar willen houden. Hokjes kunnen daarbij helpen. En ik snap best dat we nieuwe hokjes bedenken voor iedereen die daarbuiten valt. Het LHBTIQ+ -alfabet wordt vast nog verder uitgebreid. Maar hoe mooi zou het zijn als we helemaal geen hokjes meer nodig hebben? Dat we op de vraag ‘wat ben je?’, net als één van de spelers kunnen antwoorden: „Een mens.”

Toen ik na de voorstelling nog even naar het toilet ging zag ik niet meteen welke voor dames was. Een korte aarzeling, welke moest ik kiezen? ‘Als je maar je handen wast’,  stond op het bordje.

En zo is het.