Een ode

Soms gebeurt er ineens iets waardoor je wereldbeeld een beetje aan gruzelementen valt. En het hoeft niet eens een grote gebeurtenis te zijn.

Zo deed ik laatst mee aan een dorpsquiz. Een van de opdrachten was het pimpen van een vogelhuisje. Je had hier een paar weken de tijd voor en ik had er een waar kunstwerk van gemaakt. Hans en Grietjestijl, met handgedraaide pretzels van klei, tachtig pannenkoekjes als dakpannen en gestucte muren (ja, echt) met glitters. Je moest het huisje inleven tijdens de quizavond, om het later gelukkig weer terug te krijgen. Lang verhaal kort: toen ik een paar weken later door de vrieskou fietste om mijn creatie op de afgesproken avond op te halen, was het er niet.

Met tranen in mijn ogen kwam ik bevroren en gedesillusioneerd thuis. Zelfs de dag erna had ik nog een flinke mentale kater. Dat kwam natuurlijk niet door dat huisje alleen. Het debacle bleek ineens een metafoor te zijn voor mijn leven. Ik voelde me het kneusje. Het sukkeltje. De pleaser die altijd vriendelijk probeert te zijn, terwijl anderen finaal over haar heen lopen. Ik hóórde ze haast denken. „Haha, komt ze aan hoor, op d’r fietsje in de kou, om die knutsel op te halen. Nou, die hebben we lekker niet meer!”

Respectvol reageren

Onvriendelijkheid en lompheid hoef je natuurlijk niet op jezelf te betrekken – het is een mankement van de ander. Toch blijft het me raken. Alsof je het niet waard bent om gezien te worden. Waarom vinden anderen het soms zo moeilijk om respectvol te reageren? Om aardig te zijn? En wat maakt mij dat? Te soft? Moet ik dan minder vriendelijk zijn? Maar dat wil ik helemaal niet! Hoe houd je je als zachtaardige staande in een wereld waarin egoïsme hoogtij lijkt te vieren? Ik ben er nog niet uit.

Daarom bij dezen: een ode aan de vriendelijke mens. Aan degene die mij laatst spontaan een lift aanbood. Aan de vrouw die een dakloze, die aangesproken werd door twee handhavers en daarom door het winkelend publiek met de nek werd aangekeken, 20 euro gaf en hem een fijne kerst wenste. Aan de vrijwilliger die zich altijd met hart en ziel inzet voor mens of dier. Aan hen die vriendelijk groeten of bemoedigend glimlachen. „Kindness brings its own punishment”, schreef Marie Belloc Lowndes ooit. Laten we ons hierdoor vooral niet ontmoedigen. De wereld heeft ons nodig. Ík heb ons nodig. Ik wens iedereen heel vriendelijke kerstdagen en een behulpzaam nieuwjaar.