Inwisselbaar

Ik weet al een hele poos dat ik inwisselbaar ben. Alleen op het werk dan natuurlijk. Vroeger dacht ik altijd dat ik daar niet gemist kon worden. Dat ik een bijzondere kwaliteit meebracht en dingen deed die niemand anders kon.

Onzin natuurlijk.

Als ik er niet ben om mijn werk te doen, dan doet iemand anders het wel. Niet op dezelfde wijze, natuurlijk niet, maar de uitkomst zal nagenoeg hetzelfde zijn. Dat wat ik kan is niet uniek. Die gedachte die ik had, kwam voort uit hoop. Hoop dat ik gezien werd, en gewaardeerd. Dat ik een meerwaarde beteken voor het bedrijf waar ik werk en dat ze hopen dat ik voor ze blijf werken.

Werk

Maar diezelfde gedachte was ook de reden waarom ik een aantal jaar geleden zo compleet vastliep. Waarom ik maar door bleef gaan, over mijn grenzen heen, maandenlang. Ik wilde meer dan wat ook heel graag bijzonder zijn.

Van waarde

Inmiddels ken ik mijn waarde maar al te goed. En die hangt niet samen met de goedkeuring die ik wel of niet krijg op het werk, mijn eigen morele kompas weet prima of ik goed bezig ben en wanneer ik steken laat vallen. Ik hoef niet meer perfect te zijn van mezelf. Want ik heb ook heel erg mijn eigen grenzen aan leren geven. Ook al moet ik mezelf nog steeds weleens afremmen. Ik doe namelijk graag iets meer voor iemand, zet met liefde die stap extra. Juist omdat ik in mijn werk zorg voor anderen.

Die hebben soms die extra stap nodig.

Ik houd van mijn werk. Ik ben onvervalst dol op alles waar ik mijn dag mee mag vullen, maar inmiddels ben ik nog gekker op alle mooiigheid die de rest van mijn leven vult. Daarom gaat mijn werk niet meer ten koste van mezelf. Nooit meer. En dat is pure winst.