Inspiratie

Inspiratie hebben is leuk. Het creatieve beest aan je binnenkant behandelt je op zo’n moment ongeveer als een marionet. Af en toe heb ik zo’n moment en dan voelt het als projectielbraken.

De woorden vliegen me om de oren en ik krijg nauwelijks de tijd om ze in een behoorlijke volgorde op m’n scherm te gooien. Dat de spellingscontrole dan hevig begint te protesteren: dat komt later wel. Je gaat bij een hevige kotspartij de kotsende óók niet vragen of het braaksel even keurig in GFT/plastic/papierbak gescheiden kan worden, tenslotte? Dat braakt zo lastig.

Enfin.

Het geval wilde dat ik eind oktober op mijn – toen nog werkende – Twitteraccount de vraag kreeg of ik meedeed aan NaNoWriMo? Ik las wat erbij kwam kijken. Zo’n 1600 woorden per dag schrijven en vooral geen grote projecten beginnen, want hier moest je tijd voor vrijhouden.

Oh.

Ik ‘start’ nooit een groot project, ik struikel er overheen onderweg naar de supermarkt voor dat zakje kaas dat ik vergeten was. Zo heb ik ooit de tuin van de buren finaal overhoop geschept. Op zoek naar de beerput. Maakt u zich geen zorgen: dit was op verzoek. De buren blij, mijn ouders minder want die kaas had ik nooit meer gehaald.

InspiratieMoker

Hoe dan ook, de eerste dagen van november verstreken, zonder dat ik wat deed. Op de derde kreeg ik een klap met een InspiratieMoker. Ik was boos om iets. Dat gebeurt. Ik ging op bed zitten met m’n laptop en spuwde mijn gal op m’n laptop. En nog meer. En zo ging ik nog even door. Mijn man kwam verschillende keren binnen, totdat hij opmerkte: „Schat, het is twaalf uur.”

Oh.

Toen ik begon was het zes uur. Kijkend op m’n scherm zag ik dat mijn Schrijversdiarree, zoals manlief het de volgende ochtend noemde, zo’n zevenduizend woorden had opgeleverd.

„Ik ben pas onder de indruk als je d’r 30.000 hebt, vanavond”, merkte hij sarcastisch op. Hij is zelf een paper aan het schrijven en zat op dat moment aan de 27.000, iets waar hij máánden over gedaan heeft. Die avond had ik er 35.000. Speciaal om hem te pesten.

Drie dagen later zat ik aan de 50.000, het benodigde aantal om voor NaNoWriMo een einde in te luiden, en besloot ik dat het genoeg was.

Manlief sprak: „OK, ik erken mijn meerdere.”

Dat dan ook wel weer.