Het zalmroze van de vismarkt

Januari in het romantische Parijs, in maart ontdekt in Faro hoe het digital nomad-bestaan eraan toe gaat, in mei versteld door de enorme metropoolregio Istanbul, toen was het in juni tijd voor de Verenigde Staten en op het moment van schrijven waan ik mij een weekje eilandbewoner op Ibiza. Jaloersmakend toch?

Toch gaat er elke keer wel wat aan vooraf. Na jaren angsttherapie gehad te hebben, durf ik mij een ware angstconnaisseur te noemen. Maar toch word ik elke keer weer spastisch bij het opstijgen van het vliegtuig, bij elke seconde onrustige turbulentie die mij net iets te lang duurt. De spieren spannen aan, de hartslag gaat omhoog, door de adrenalinestoot stokt mijn adem, de topjes van mijn vingers beginnen te tintelen. Iedere vezel van mijn lichaam is klaar om mee te sturen, net alsof er iets aan de koers van het vliegtuig kan worden veranderd. Niet kunnen zien waar het vliegtuig gaat landen, of die überhaupt gaat landen. En dan na een aantal uur mentale en fysieke spasticiteit voor gevorderden elke keer weer aankomen op de bestemming met spierpijn. Het is een gave.

Gevoelig wel

Maar weet je wat het is? Angst is maar een gevoel. Een gevoel dat de overhand kan nemen en je tegen kan werken. Zo ook met verdriet of boosheid. Al zit ik toch liever boos dan angstig in een vliegtuig, maar dat terzijde. Het gaat er aan het einde van de dag om wat je met dat gevoel doet. Jezelf erdoor laten tegenhouden staat garant voor gemiste kansen. En kansen missen? Daar is het leven te kort voor. Dus datzelfde spastisch geladen lichaam wordt in helikopters gesleept, op snelle motoren gegooid en in een net iets te gammel propeller vliegtuigje geparkeerd.

Nu kijkend naar deze prachtige zonsondergang, weet ik elke keer weer waar ik het voor doe. Voor die volle turquoise gloed die overloopt in oranje boven, en zich weer vermengd met het zalmroze van de vismarkt. De bomen die onderwijl zwarte schaduwen worden, als zijnde op een canvas getekend met houtskool. Al die ervaringen, al die inspiratie en die mooie ondergaande ster. Die er hier stiekem toch wel een klein beetje wonderlijker uit ziet dan in Nederland. En die trouwens ook een stuk meer warmte afgeeft in dit gedeelte van de aardbol. Of werkt dat eigenlijk niet zo?