Kaasschaamte

Op mijn twaalfde stopte ik met het eten van kip. Ik zag op tv hoe kippen geslacht werden en het besluit was genomen. Wat ook meehielp was dat ik me niet kon voorstellen dat onze kip Dries op mijn bord zou belanden.

Dat koeien en varkens ook geen prettig leven hadden wist ik natuurlijk wel, maar de beelden daarvan hadden zich nog niet in mijn hoofd genesteld. Bovendien vond ik het idee van stamppot zonder spekkies ondraaglijk en bestond er nog geen vegetarische slager.

Zo’n tien jaar later verbleef ik een half jaar in Botswana. Het dieet bestond daar vooral uit vlees. De koeien, geiten en kippen leidden een vrij bestaan en werden letterlijk van kop tot staart verorberd. Het vlees leek in niets op de voorverpakte producten in onze supermarkt. Ik denk dat ze bij het zien van een slavink of cordon bleu zouden denken dat deze uit een fabriek kwamen. Wat ook zo is.

Terug in Nederland had ik last van een cultuurschok. De eerste keer in de supermarkt werd ik overvallen door de overdaad en kwam thuis met alleen een zakje spruitjes. Terwijl ik niet eens van spruitjes houd. En één blik op het vleesschap was genoeg om vlees voorgoed af te zweren.

Vaarwel vis

Ik verhuisde van Utrecht naar een dorp in Brabant om samen te wonen met mijn vriend. In de Edah kenden ze mij al snel. Zodra ze mij zagen werd de zorgvuldig bewaarde vegetarische schijf uit de vriezer gehaald. Na een tijdje werd het assortiment uitgebreid met vegetarische balletjes, waarvan ik dacht dat mijn vriend ze ook lekker vond. Dat bleek een illusie, maar hij deed zijn best, die eerste maanden van ons samenwonen.

Vis at ik nog wel, want vissen hebben een goed leven. Dacht ik. Toen las ik over de overbevissing en dat vissen ook gevoel hebben. Vaarwel vis.

Het eten zonder vlees en vis werd steeds makkelijker. De Edah werd Jumbo en het schap met vegetarische producten werd voller. Tevreden genoot ik van de vegetarische kipstuckjes en kaasburgers. Totdat ik las over de zuivelindustrie en mijn ogen niet meer kon sluiten voor het dierenleed. En hoe slecht zuivel is voor het klimaat. Je kunt beter kip eten dan kaas, las ik. En ook beter kip dan ei. Wat weer een nieuwe dimensie geeft aan de kip-ei-discussie.

Nu is er dus dat stemmetje in mijn hoofd dat zegt dat ik veganistisch moet worden. Er tegen vechten is zinloos. Kaasschaamte, ik wist niet dat het bestond.

Soms ben ik jaloers als ik zie hoe andere mensen leven. Zij vliegen de wereld over en eten worstenbroodjes. Ik vraag me dan af waarom ik het zo moeilijk maak voor mezelf. Toch kan ik niet meer terug. Het voelt goed om te leven volgens mijn eigen waarden. Ook als ik de wereld er niet mee red.