Van harte georganiseerd

Het is april 2022 en mijn baas belt met drie collega’s. „Hai, hoe is het met jullie?” Alleen die vraag al zegt iets over mijn baas. En hij is oprecht geïnteresseerd.

„Ik heb een vraag”, zegt hij. „Morgen gaat Heidi met pensioen. Wat hebben jullie georganiseerd?” Hij hoort daarna drie verbaasde mensen aan. „Georganiseerd? Georganiseerd? Wij horen dan toch niets te doen? Zij gaat toch weg!?” Absoluut hoe raar deze wereld geworden is. Ze hebben een master, een brein die ze niet snappen, daar is een smartphone voor, dus weten we niet meer hoe we met mensen moeten omgaan. Communiceren doen we via zoom of videobellen. Ja, ik ben een excentriek mens die van alles het liefste face to face doet.

Mijn baas en ik gingen daarna een stukje rijden naar een andere afdeling. Hij was een tikkeltje zwaar teleurgesteld. Dit waren zijn leerlingen. Hadden ze dan niets geleerd? Is het sociale leven echt aan het wegebben? En stiekem glimlachte ik, want ik was sinds januari bezig met iets speciaals voor zijn pensioen in november. Hij is namelijk de meest vriendelijke baas ooit. Als je ziek bent, jarig, een jubileum hebt of gewoon zomaar belt hij iemand op en maakt een praatje. Een menselijker mens heb ik nooit ontmoet.

Iets moois kunnen betekenen

De mensheid is hard geworden, asociaal, zelfzuchtig, heeft het te druk, belt op de fiets om de wereld onveiliger te maken en beseft te laat dat hij of zij had kunnen vragen hoe het met die ander gaat of iets moois had kunnen betekenen voor een ander schitterend mens. Zij hebben overal meningen over. Daar is dan wel weer tijd voor, maar om even heel even voor die ander iets te betekenen? Nee, zo ver moet de mensheid niet meer gaan. Al is het maar zo klein dat het een brede glimlach kan schenken. Nee, nee, Erwin, you are crazy, verdomde hippie! En dan lach ik weer, want ooit komt karma om de hoek en ze bedoelt dit heel beleefd. En ze geeft je een net zo schitterende asociale trap onder de kont terug, een burn-out, een andere prachtige ziekte of whatever en zij laat je daarin verdomd eenzaam voelen. Je zal zelfs boos worden om de wereld om jou heen. Nog geen kaartje of WhatsApp die je krijgt. En zodra je dan honger lijdt, niet meer naar de supermarkt durft en zelfs geen pleepapier hebt om je billen af te vegen dan heb je nog altijd jouw smartphone. En bedenk dan eventjes dat je zelf de oorzaak bent van dit alles. Mag ik je dan bellen om keihard: TADAAAAAA! door jouw smartphone te roepen!? En van harte georganiseerd!