Spannende nachten

De komst van Sinterklaas bracht bij mij vroeger veel spanning teweeg. Vooral bij het schoentje zetten. Tegen de nacht die daarop volgde zag ik behoorlijk op. Want vroeg of laat zouden Sint en Piet binnensluipen om het schoeisel te vullen? Geen prettige gedachte.

Ik werd op zo’n nacht wakker van het doortrekken van het toilet. Wie was dat?!, schoot het door me heen. Mijn vader? Mijn moeder? Een van mijn broers? Of…

Ik kroop diep weg onder het dekbed.

Later snapte ik wie thuis de schoentjes vulde. Mijn moeder. Uitgerekend dezelfde die op pakjesavond altijd zo’n show opvoerde. Op de deur bonzen, strooien, een volle zak bij de deur zetten, ineens uit een andere kamer binnen komen stormen en stomverbaasd kijken naar het tafereel dat ze nota bene zelf had aangericht.

Winterpeen in het gangpad

De scherpte ging er bij haar wel wat vanaf. De muur in de gang was inmiddels voorzien van een spiegel en vanuit de huiskamer konden we volgen hoe ze op haar tenen en met strooigoed in de hand aan kwam sluipen. Gelukkig geloofde ik toen al niet meer in Sinterklaas. Maar mijn jongere broer wel en dat moest ook zo blijven.

Eenmaal zelf vader was ik het die de schoentjes vulde. Om het helemaal echt te maken, liet ik soms een in de haast vergeten Pietenpet op de grond achter, keerde het schoteltje voor het water om of verspreidde resten van een winterpeen in het gangpad.

In het dorpje waar we woonden werden Sinterklaas en zijn Pieten onthaald in het dorpshuis. Daar startte een groot feest voor de kinderen. Na afloop keerden ze dik tevreden naar huis. Allemaal met minimaal een chocoladeletter én een speculaaspop én een mooi cadeau. Het organisatiecomité liet zich van zijn meest scheutige kant zien.

In andere dorpjes moesten de kinderen met minder genoegen nemen. Als journalist van een lokale krant ben ik wel eens getuige geweest van een intocht die me nog altijd bijstaat.

Sint op een veerpont

Sint en Piet staken met een veerpont het kanaal over en werden in het aanpalende restaurant, het enige bedrijf dat het dorpje rijk was, verwelkomd door de uitbater. Na een klein uurtje vertrokken de gasten alweer.

De kinderen hadden allemaal een klein zakje met pepernoten gekregen.

Dat zat een van de moeders kennelijk nogal hoog. Ze stapte naar de uitbater en vroeg: „Een zakje met pepernoten? Is dat alles?”

„Tja”, antwoordde de man, „de intocht moet worden gefinancierd door de plaatselijke middenstand. En dat ben ik.”