Hoera!

Hoera, een casemanager dementie!

We hebben een casemanager dementie! Eindelijk. En wat scheelt dat een bak stress, jongens.

Het eerste persoonlijke gesprek met mijn moeder en mij, bij mijn moeder thuis, is inmiddels achter de rug. Toen deze doortastende dame binnenkwam, had ik al gelijk het gevoel dat alles goed zou komen en dat bleek ook zo te zijn. Ze stelde de juiste vragen en had geduld met mijn moeder.

Tuurlijk, ik weet dat dat de bedoeling is en dat mevrouw er voor geleerd heeft, maar het is zo fijn om iemand te treffen die het gewoon allemaal begrijpt. En met ‘allemaal’ bedoel ik dan ook zeker mijn eigen situatie. Ze had gelijk door dat ik het eigenlijk allemaal niet meer trek en dat ik overbelast ben, zoals dat dan heet. Ik ben natuurlijk ook niet de eerste overbelaste mantelzorger die zij tegenkomt in haar werk, wat ze volgens mij al een tijdje doet.

Instanties

Inmiddels heb ik regelmatig telefonisch contact met haar gehad en ze heeft al heel wat zorgen weg kunnen nemen. Want er komt zoveel op een mantelzorger af als het met de zorgvrager eigenlijk niet meer gaat.

Mijn moeder holt achteruit, geestelijk en lichamelijk, en heeft nu zelf ook wel door dat het thuis niet meer gaat. En dat terwijl we nog steeds op zoiets simpels als huishoudelijke hulp zitten te wachten.

De casemanager is natuurlijk veel meer thuis in alle dingen die wij tegen komen. CIZ. Indicaties. Zorgkantoor. Diagnoses. Wet langdurige zorg (Wlz). De gemeente Rotterdam. Machtigingsformulieren. Ondersteuningsverslagen. Noem maar op. Ik ben inmiddels ervaringsdeskundige, maar zij kent mensen op al deze plekken, voert de telefoongesprekken en vraagt allerlei dingen op. Ook bij de huisarts en het ziekenhuis.

Zij heeft zeg maar ‘korte lijntjes’, terwijl ik me altijd eerst door allerlei keuzemenu’s en eerstelijns medewerkers heen moet worstelen. Het leed dat bureaucratie heet.

Meedenken

Terwijl ik dit blogje schrijf is er nog niets concreets. Maar de huishoudelijke hulp komt zowaar in zicht en we zijn al aan het kijken naar een locatie waar mijn moeder in de nabije toekomst op haar plek zou kunnen zijn.

En dat geeft mij zo veel rust in het koppie. Iemand die mee kan denken. Iemand die wat administratieve rompslomp overneemt. Iemand die begrijpt dat het zoals het nu gaat gewoon niet langer kan en daar ook naar handelt.

Ik sta in de zorg voor mijn moeder alleen. Er is geen verdere familie en ook al helpt mijn lief me waar hij kan, het is zwaar. En nu is er opeens deze dame. Die ik wel kan zoenen. Dat doe ik natuurlijk niet, ik wil haar niet wegjagen, maar ze verdient het wel!