Martini en Bandini

Mei 1967, vader zat met zijn minnares Sylvie op het circuit van Monaco te kijken naar Le Grand Prix, glaasje Martini in de hand. Zijn oog viel op de Formule 1-racer Lorenzo Bandini, waarom wist hij niet.

Nauwgezet volgden vaders helgroene ogen het gezoem van Bandini’s race-tactiek. Zijn eerste vrouw vond dat hij erg op Bandini leek en dat vatte haar playboy uiteraard op als een compliment. Vader had in die periode ook een pekzwarte haardos, die arrogant en met veel brillantine naar achter was gesmeerd. Hij was eveneens fan van Ferrari’s. Hij zou na afloop van de wedstrijd één van deze machines van naderbij bekijken.

Sylvie, die op dat moment weinig aandacht kreeg van haar snob, probeerde een gesprek aan te knopen met een rosse dame naast haar. Die had een lichtblauw gevederd hoedje op het hoogmoedige hoofd, jawel: ‘le beau monde‘. Maar vaders blik was gespannen op Bandini’s gierende autobanden gericht, het enige wat hij nog deed was zijn del commanderen om nog een Martini te gaan halen voor hem.

Vuurzee

Bandini reed als tweede de 82ste ronde in, tot vader zag hoe hij plots de controle over zijn auto verloor. De racer was net de chicane binnengereden maar blijkbaar raakte hij de linker vangrail, botste tegen de lichtmast, kantelde en rolde enkele keren tot de brandstoftank werd geraakt. Er volgde een explosie en de verraste toeschouwers zagen vuur, veel vuur.

Dat vertelde vader ons dertig jaar later, op 7 mei 1997 tijdens een verjaardagsfeestje voor zijn schoondochter. Ach, zei hij toen, laten we vandaag geen Martini drinken maar wel een moment aan Bandini denken.

Lorenzo Bandini liep derdegraads brandwonden op die meer dan 70 procent van zijn lichaam bedekten, evenals een borstwond en tien borstfracturen. Drie dagen na de crash bezweek de held aan zijn verwondingen in het Princess Grace Polyclinic Hospital in Monte Carlo.