Hatemail

Het gaat er niet om wat we zijn, Sophie. Het gaat erom wat we doen!
Soman Chainani – De school van goed en kwaad.

Goed en Kwaad. Het houdt de mensheid al eeuwen bezig. Lees de sprookjes maar, of de bijbel. De eeuwige strijd tussen goed en kwaad. En die strijd is vaak heel zwart-wit. Je bent of goed, de held, de prinses, God… of je bent kwaad. Slecht. De heks, de boze stiefmoeder, de duivel. Duidelijk. Maar in het echte leven is het niet zo zwart-wit. Sterker nog, er is heel veel grijs. Want hebben we niet allemaal iets kwaads in ons? Ook al denken we dat we goed zijn?

Duiveltje

Ik vind mezelf een goed mens. Ik ben opgevoed. Ik ben beleefd… sociaal ook. Maar toch! Heel af en toe schrik ik van mezelf. Meestal manifesteert het duiveltje in mij zich als iemand aan m’n kinderen of kleinkinderen komt. Of aan m’n lief. Ik neem het vaker voor m’n geliefden op dan voor mezelf. Het zal wel iets met het moederinstinct te maken hebben. Ik moet eerlijk zijn, ik schrik dan best wel van mezelf. Maar over het algemeen ben ik dus een prettig en beschaafd mens. Ik heb een hekel aan ruzie en door de jaren heen geleerd dat het soms beter is om even tot tien te tellen. Of om er een nachtje over te slapen. Vaak is de ergste boosheid dan voorbij en zie je in dat het allemaal wel meevalt. Dat het de ruzie niet waard is.

Mail

Dus toen ik laatst een heuse hatemail ontving schrok ik best even. Wie was dit? En waarom voelde deze persoon zich geroepen om de moeite te nemen om mij zo’n giftige mail te sturen. Eigenlijk ben je natuurlijk pas een echte columnist als je boze mails ontvangt, maar toch. Ik begreep er niets van.

Had ik misschien iets geschreven wat niet door de beugel kon? Een column? Een gedichtje? Zo leek het wel. Maar zou dat ook echt zo zijn? Ik schrijf niet om te provoceren. Dus waarschijnlijk had deze persoon andere problemen. Problemen die niets met mij persoonlijk te maken hadden, maar alles met hem/haar. Ik heb het e-mailadres natuurlijk direct geblokkeerd, dus ik zal de reden nooit weten. Ik hou het er maar op dat ik een gevoelige snaar heb geraakt met iets wat ik schreef. En dat is dan eigenlijk een compliment, toch?

Anoniem

Maar hoe makkelijk is het tegenwoordig om iemand te beledigen. Om je gal te spuwen. Iemand te bedreigen zelfs. Vroeger moest je iemand in de ogen kijken, nu kun je lekker anoniem of onder een andere naam uithalen naar alles en iedereen. Zouden dit dan slechte mensen zijn? Ik denk het niet. Misschien blijken het wel heel normale huisvaders te zijn als je eens een goed gesprek met ze zou kunnen voeren. Face to face. Persoonlijk. Misschien schrikken ze dan ook wel van hun eigen (online) gedrag.

Loslaten

Ik vond het best even moeilijk om los te laten. Gelukkig krijg ik heel veel lieve reacties van mensen die mijn hersenspinsels lezen. En dat is natuurlijk veel belangrijker dan een enkele negatieve reactie. Waarom blijft die dan langer hangen? Geen idee. Ik blijf gewoon geloven in het goede van de mens. Ook van mensen die narrig zijn. Of onbeschoft. Ook van die ene persoon die mij die mail stuurde. Want daar voel ik me gewoon beter bij. Ik blijf geloven dat het goede altijd overwint.

En nu maar hopen dat deze column geen nare reacties oproept.