Kruimeldiefje heeft een liefje

Sinds een viertal maanden zorg ik voor een ekster die tijdens een hete zomerdag plots op mijn terras kwam aangevlogen, zijn zwarte oogjes bedelend om een kommetje koel water.

Hij geniet nu elke ochtend van een lekker ontbijt dat ik de avond tevoren buiten op mijn vensterbank klaar leg. Zo smulde hij reeds van een English breakfast, beschuit met confituur en zelfs croissants. Ik gaf hem de naam ‘Kruimeldiefje’.

Ja, ik droom al een tijdje van een huisdier en nu heb ik er eentje behalve dat deze geen pootjes kan geven zoals een hondje. Maar hij is zindelijker dan een baby, doet zijn behoefte in het buurtpark.

Dierenvriend

Mijn familie noemt mij een ware ‘dierenvriend’. Dat kan kloppen, want eergisteren bood ik een dierenrechtenmagazine een nogal mens-onvriendelijk gedicht aan. En dus kreeg ik vandaag van dat magazine ook zo’n compliment: ‘Beste Claude, wat een prachtig gedicht, bedankt om onze strijd tegen dierenleed literair weer te geven. Chapeau. Doe zo voort.’

Voor mijn bescheiden ijdele ego kan de dag niet meer stuk.

Rest mij nog één vraag: Is onze Goede God wel een dierenvriend? Ik heb twijfels, want bij een kerkhofbezoek vorige week zag ik ineens hoe een piepjong konijntje op een grafzerk in de nek werd doodgebeten door een grote roze wilde kat. Ja inderdaad, in onze jungle is het blijkbaar niet eenvoudig om een dierenvriend te zijn. Je kan er namelijk aan sterven van de honger.

Terwijl ik dit verhaal neerschrijf zie ik dat mijn maatje weer komt aangevlogen. Maar deze keer is hij niet alleen. Ik zie hem de restjes brood delen met een wijfje, zijn vriendinnetje, zijn… kruimelliefje.