Ben jij een stress-blower? Misschien is dit de oplossing voor jou!

Rook jij wel eens een jointje en doe je dit hoofdzakelijk omdat je je dan meer ontspannen en makkelijker in de omgang voelt? Je bent niet de enige, kan ik je vertellen.

Jarenlang heb ik geblowd, van mijn vijftiende tot bijna halverwege de veertig. Het leek voor mij een uitkomst in een wereld die me zoveel stress opleverde en soms zo hard leek. Ik lag makkelijker in de groepen mensen waarmee ik om ging, dingen gleden van mij af waar ik nuchter soms een eeuwigheid mee bleef lopen en ik kon mezelf staande houden te midden van een zware depressie. Kortom, ik functioneerde beter door af en toe eens een jointje te roken. Natuurlijk was ik de volgende ochtend wat suf en traag en ergens wist ik wel dat het niet gezond was, maar de voordelen wogen overduidelijk zwaarder dan de nadelen.

Voors en tegens

Voor mij was blowen overduidelijk een overlevingsstrategie geworden; iets wat ik nodig had om mee te kunnen doen in de maatschappij. Als ik niet af en toe een joint opstak, werd de druk zo groot dat ik mezelf helemaal gek maakte en er zelfs ziek van werd. Stress is overigens ook zeer ongezond.

Maar goed, het werkte min of meer. Ik merkte wel dat ik chaotisch was en moeite had om gestructureerd te werken, op tijd te komen of dingen af te maken, maar ik dacht dat ik nou eenmaal zo was. Elk vogeltje zingt immers zoals het gebekt is, toch?

Maar ja, jarenlang roken, zelfs al is het maar een jointje per dag of om de dag, heeft uiteindelijk natuurlijk wel gevolgen. Ik voelde het aan mijn hart, mijn longen en uiteindelijk zelfs mijn hersenen. Soms, na jarenlang blowen, kan het zover komen dat je hersens er opeens zomaar mee ophouden als je stoned wordt. Dan probeer je wat te zeggen, maar je hoofd blijft leeg en het duurt soms echt gewoon tien seconden of langer voordat je hersenen weer op gang komen. Dat was best eng de eerste keer dat het gebeurde. Maar ja, een patroon van meer dan twintig jaar doorbreek je ook niet zomaar. En dus ging ik door met blowen en vaker en vaker merkte ik dat mijn hersenen er gewoon mee op hielden. In combinatie met de andere gezondheidsklachten was dat toch wel zorgwekkend voor mij. Ik overwoog regelmatig om helemaal te stoppen met blowen en soms deed ik dat ook, maar ik ging er toch altijd weer naar terug, want ik had het nodig. Tot op een dag…

Een geluk bij een ongeluk

Een jaar of drie geleden was ik de vaatwasser aan het leegruimen. Ik had een van de keukenkastjes boven het aanrecht open laten staan om de spullen snel weg te kunnen zetten. Dat was ik echter even vergeten nadat ik een paar pannen had weggezet en ik stond met volle vaart weer op. De knal die mijn hoofd tegen de kastdeur maakte was zo hard dat de kopjes en bekers erin omvielen… En dit was een keukenkastje dat gewoonlijk letterlijk muurvast zit.

Gevolg? Een zware hersenschudding, waardoor ik zeker twee maanden uit de roulatie was en zelfs niet naar buiten kon. Het felle licht gaf me zulke pijnscheuten dat ik als een vampier weer naar binnen vluchtte. Dat was echt balen.

Maar er was ook een onverwachte positieve bijwerking: ik kon niet meer blowen. Als ik een joint probeerde te roken voelde het alsof mijn hoofd ontplofte, dus ik was genoodzaakt om er twee maanden mee te stoppen.

Tijdens die twee maanden voelde ik mezelf niet alleen herstellen van de hersenschudding, maar ook de rest van mijn lichaam werd gezonder en uiteindelijk, toen ik weer kon blowen, wilde ik het niet meer. Zo werd een nood in mijn geval een grote deugd.

Maar waarom?

Natuurlijk voelde het voor mij fijn om te stoppen met blowen. Ik was er best trots op. Toch waren er wel tijden waarbij ik mijn oude klachten weer terug voelde komen: spanning, depressie, ongemakkelijke sociale situaties en nerveuze gevoelens. Dat waren soms moeilijke tijden, maar ik hield vol. Toch was de kans reëel aanwezig dat ik op een gegeven moment weer, zoals al zoveel vaker daarvoor, zou zwichten voor mijn verlangen om al die dingen even uit te kunnen zetten. Want laten we nou eerlijk zijn: niemand wil depressieve gevoelens of zich ongemakkelijk, nerveus of enorm gespannen voelen.

Na een moeizame winter met momenten van verleiding, kwam ik toevallig op Facebook een filmpje tegen van een vrouw die haar weekend met ADHD beschreef. Er was enkele jaren eerder bij mij al autisme gediagnosticeerd (waarmee ik schijnbaar ook iets van veertig jaar had rondgelopen zonder het te weten), maar bij het zien van dat filmpje herkende ik wel heel veel: als een kip zonder kop rondrennen, tien dingen tegelijk proberen te doen en ze allemaal niet helemaal afmaken, constant afgeleid raken, geen tijdsbesef, grote drukte in je hoofd.

Ik dacht bij mezelf: „Is dat nou hoe iemand met ADHD zich voelt? Zo voel ik me constant!” Ik besprak het met mijn GGZ behandelaar, die mij daarop een ADHD-screening liet doen en jawel hoor: ik heb ADHD. Daarna begonnen met methylfenidaat (beter bekend als ritalin) en er ging een wereld voor me open.

Sneeuw voor de zon

Het grootste deel van mijn overgebleven depressieve klachten, waar ik ondanks antidepressiva toch nog vrij geregeld last van had, verdween als sneeuw voor de zon en mijn algemene stemming verbeterde enorm. Daarnaast ben ik sindsdien veel gemotiveerder, maak ik mijn klussen af en slaag ik erin om structuur aan te brengen waar voorheen altijd chaos heerste.

Vroeger, bedacht ik me later, voelde alles wat ik deed alsof ik door een moeras aan het waden was terwijl ik het aan het doen was: het ging trager, ik kon mijn aandacht nooit bij de taak houden omdat ik dan weer afgeleid werd door de omgeving en alles was zoveel vermoeiender. Vaak had ik na een tijdje in mijn hoofd al zoiets van: „Is het nou al bijna klaar?!” En soms liet ik dingen dan ook maar onafgemaakt, omdat ik gewoon moe begon te worden (mogelijk lichamelijk en geestelijk).

Tegenwoordig maak ik bijna elke klus in één keer af, verbaas ik mezelf constant over alle dingen die ik probeer en succesvol afrond en zie ik de toekomst ongekend positief in. Het is echt een verschil van dag en nacht.

Nu weet ik eindelijk waarom ik al die jaren dacht hasj en wiet nodig dacht te hebben. En nu weet ik ook dat er veel betere alternatieven zijn voor sommige mensen.

Maatwerk

Dus… Als jij jezelf herkent in mijn verhaal of een deel ervan; laat je screenen op ADHD en informeer naar de mogelijkheden om medicatie te krijgen bij een psychiater. De kans is reëel aanwezig dat de zorgverzekering niet de gehele kosten van je ADHD medicatie dekt, maar wat je ook mocht moeten bijbetalen: het is het absoluut waard.

Nou moet ik er wel bij zeggen dat medicatie op dit gebied absoluut maatwerk is en de resultaten kunnen verschillen van mens tot mens. Sommige mensen reageren niet goed op Ritalin en voelen zich erdoor afgevlakt, hebben geen eetlust meer of hebben andere onwenselijke bijwerkingen.

Voor die mensen zijn er dexamfetamine en andere medicijnen die mogelijk wel het gewenste effect hebben, maar ook hierbij moet je vaak bijbetalen. Maar goed; de kans om op een gezonde manier de beste versie van jezelf te worden die je kan zijn… Dat is toch van bijna onschatbare waarde?

Natuurlijk heeft niet iedereen die blowt ADHD en niet iedereen kan geholpen worden met medicatie, maar als jij na het lezen van deze woorden denkt „Hee, zo ben ik ook!”, leg dan die joint neer en maak een afspraak bij de GGZ of psychiater en informeer eens of jij niet toevallig ook ADHD hebt. Wie weet is een beter, gezonder leven slechts één pilletje van je verwijderd. Succes!

Van ADHD naar beter.