Russen

Sinds mijn vroegste herinnering ben ik doodsbang voor de Russen. Kort na de oorlog zakte er een ijzeren gordijn en werd Europa in tweeën gespleten.

Met de tot de tanden gewapende Russen en zijn Warschaupakt geallieerden aan de ene kant, en de NAVO bondgenoten aan de andere kant. Er hoefde maar wat te gebeuren of een alles vernietigende Derde Wereldoorlog zou Europa in puin leggen en ons allen uitmoorden. Als dat geen reden is om bang te zijn, dan weet ik het niet meer. En het kwam vaak heel dichtbij: de blokkade van Berlijn in 1948, opstanden in Oost-Duitsland, Hongarije en in Tsjechië, die allemaal wreed met tanks werden neergeslagen onder aanvoering van de Russen. En er was ook nog zoiets als de Cuba-crisis.

Tientallen jaren leefden we in grote angst voor totaalvernietiging. Tot we in de jaren ‘80 met een crisis over kruisraketten werden opgescheept. Toen nieuw oorlogstuig dat mensen vernietigt, maar gebouwen overeind laat staan. We demonstreerden massaal tegen deze ontwikkeling, maar ook tegen de angst om vernietigd te worden.

In de jaren ‘60 vervulde ik mijn dienstplicht, waarbij geoefend werd bij de grens met Oost-Duitsland en we het monster dus bijna in de ogen konden kijken. De angst was alom en blijvend. Protestliederen waren er wel, maar hielpen geen zier.

Veilig wanen

Totdat er eind jaren ‘80 ontspanning kwam, in ‘89 de Berlijnse muur viel en de Russen teruggingen achter de grens van hun eigen land. De Oost-Europese landen herkregen hun zelfbestemming. God, wat was ik opgelucht! Eindelijk zag het ernaar uit dat we geen nieuwe oorlog meer hoefden te vrezen, en zelfs in vreedzame co-existentie met de Russen konden gaan leven. We waanden ons veilig en waren er gelukkig en optimistisch mee.

Maar we juichten te vroeg. De Russen kwamen terug en veroverden met geweld de Krim. Daarna werd zelfs begin dit jaar heel resterend Oekraïne aangevallen, nota bene een broedervolk! Ze deinzen dus werkelijk nergens voor terug. Mijn angst is dus ook weer helemaal terug: ik dacht te behoren tot de eerste generatie die geen oorlog meer zou moeten meemaken. Maar nu staat alles weer op de tocht en ben ik opnieuw bang. Mijn dromen zijn weer gevuld met gruwelijke beelden.

Wat is dat toch met die Russen? Zelfs hun opper-geestelijke leider, de patriarch van Moskou, keurt de veroveringsoorlog en alle gewelddadige acties goed, en zegent ze namens zijn Lieve Heer.

Hoe lang moeten we nog leven in angst en vrees voor de beer uit het Oosten?