Talkin’ ’bout my medication?

En toen hoorde ik voor het eerst de song ‘Talkin’ ’bout my generation’ van The Who. Who? Wie? Jawel, de Engelse rockband die veel furore maakte in de jaren 60 met zanger Roger Daltrey en zijn felblauwe ogen, de lijkbleke gitarist Pete Townshend en Keith Moon die op jonge leeftijd overleed aan een overdosis kalmeerpillen. Na afloop van elk fenomenaal optreden sloegen de knettergekke bandleden hun elektrische gitaren en drumstel stuk. Rauwe agressieve muziek dus, die echter de weg vrijmaakte voor het latere punk-genre.

Toch klinkt dit nummer uit 1965 de afgelopen jaren voor mij nu anders. Ik hoor nu steeds: ‘Talkin’ ’bout my medication.’ Wellicht vanwege mijn studie neuropsychologie en mijn grote focus op het welzijn van mensen met ‘hersenpijn’ die alles moeten slikken wat de arts hen voorschrijft.

Ach, ik geloof eigenlijk maar deels in de heilzaamheid van pillen voor een ziek mensenbrein. Als je denkt aan de vele hinderlijke neveneffecten van antipsychotica en antidepressiva waarbij de psychisch zieke extra kilo’s kan aankomen, suïcidaal kan worden en zelfs hartritmestoornissen kan ervaren.

Gelukkig spreekt men de laatste jaren van een ‘burn-out’ als iemand mentaal in een diepe put zit. Deze minder stigmatiserende term dekt bijna alle psychische stoornissen. En ja, sinds geruime tijd kan ook de huisarts deze ‘bizarre pillen’ voorschrijven, tenminste als men braafjes op de stoel blijft zitten en niet te veel vragen stelt. Want jammer genoeg duurt dit doktersbezoek nog altijd veel te kort, men blijft immers een verschoppeling, een zonderling, een weirdo. En als je lastig doet, mag je tijdelijk in een kamer van de psychiatrie gaan vertoeven. En daar komt men niet ongeschonden uit. Want daar lijdt je geest en dat is even gruwelijk als een concentratiekamp. Uiteindelijk is het voor de hele psychiatriefabriek ook maar big business.

Zou een specialist zulke patiënten niet beter stimuleren om meer te gaan sporten en dagelijks een vijftiental minuten te mediteren? Niet dat je meteen een boeddhist moet worden. Maar ik raad aan om in de stadsbibliotheek enkele boeken over dit onderwerp te zoeken om zo mettertijd één of twee meditatietechnieken onder de knie te krijgen.

Ik wed dat jouw hersenpan na afloop van elke sessie opgewekt zal zingen: ‘Talkin’ ’bout my meditation.’
Of zoals een bezorgde tedere partner ‘s nachts in je oor zou moeten fluisteren: ‘All you need is love.’