Volwassen

18 jaar. Ik ben 18 jaar geworden. Volwassen. Maar ik voel me niet volwassen. Is dat normaal?

Ik pak mijn tas in, trek mijn jas en schoenen aan en stap op mijn fiets. De wind kriebelt door mijn haren en ik geniet van de fluitende vogels om me heen. Soms zou ik willen dat de tijd even kon stil staan. Het voelt namelijk alsof ik te laat ben. En nee, niet te laat voor de trein die ik in 10 minuten moet halen. Te laat met mijn leven. Ik ben 18 jaar geworden, maar ik voel me nog niet volwassen.

In deze maatschappij is het normaal om op vroege leeftijd al veel te moeten weten. Althans, zo ervaar ik dat. Ik moet weten welke opleiding ik wil doen, dus automatisch al welk beroep ik later wil uitoefenen. Maar hoe moet ik kiezen? Hoe moet ik mijn leven nu al uitgestippeld hebben? Hoe weet ik nu al wat ik de rest van mijn leven wil gaan doen? Ik hoor mijn moeder alweer zeggen: „Lieverd, maak je niet zo druk, je hebt nog een heel leven voor je. Genoeg tijd!” Ik glimlach en verzeker haar dat ik dat echt wel weet. Maar zo voelt het niet en ik kan me ook niet zo voelen.

Geld en status

De druk om te presteren ligt hoog. „Wil je goed geld verdienen, dan is een HBO-opleiding echt handig om te halen.” Ja oké, dan doe ik dat. Ik heb dromen en die kosten geld. Ik wil reizen, de wereld zien, in het buitenland wonen. Geld en status, dat is waar het om draait. Toch?

Ik ren de trap op naar het station, pak mijn OV-chipkaart en kijk om me heen. Het perron staat vol jonge mensen met volgepakte boekentassen, koptelefoons op en, net zoals ik, een slaperige blik op deze vroege ochtend. Nieuwe, jonge mensen die worden klaargestoomd om het werkveld in te gaan. Maar ze zijn nog zo jong? Goed presteren, hoge opleidingen halen, weten wat je later wilt gaan doen, geld verdienen om heel misschien een kamer te kunnen huren in deze wooncrisis en je sociale leven onderhouden. Het is tenslotte je studententijd en ook dat moet je goed beleven, anders krijg je er later spijt van. Het is een soort routine. De stress, de druk, het is een routine geworden. We zijn het normaal gaan vinden. Het voelt alsof ik in een hokje word geduwd. Ik moet wel doorgaan, anders heb ik een probleem.

Ik vind dat studenten en jongvolwassenen in het algemeen een té hoge druk ervaren. Je moet alles uit je tienerjaren halen, want je bent nog jong. Je moet een hoge opleiding halen, want alleen dan kan je later een zorgeloos leven leiden. Je moet die lening wel afsluiten met je karige studenteninkomen, alleen zo kun je je droomstudie volgen. Je moet nachtenlang studeren om later die baan te krijgen waar je van 9 tot 5 werkt, jarenlang. Oh, en vergeet ook niet te genieten. Geniet van je jonge jaren, want nu kan dat nog.

In het nu zijn

We moeten zoveel. Presteren, dingen weten, alleen maar kijken naar de toekomst. We leven in de toekomst en vergeten soms om in het nu te zijn.

De trein maakt minder vaart en komt langzaam dichterbij. Ik maak me klaar om in te stappen en werp nog een laatste blik naar het perron tegenover me. Het staat vol mensen, allemaal in hun eigen wereldje met hun eigen zorgen en verantwoordelijkheden. Ik herinner mezelf er weer aan, dat ik niet alleen ben met deze gedachten. Duizenden jongeren voelen zich zo. En toch lijkt het alsof er niks aan word gedaan. Ik schud de gedachten van me af en stap in de trein. Ik ga zitten en zet mijn net wat te zware tas naast me neer.

Daar gaan we, weer een dag dichterbij mijn toekomst. Maar welke toekomst? Alles is zo onzeker en ik voel me soms verdwaald. Ik heb nog geen idee wat ik wil en ik ga mijn best doen om dat te bedenken. Ik kijk uit het raam en denk aan wat mijn vader laatst nog tegen me zei: „Loïs, ik weet nu op mijn 53-jarige leeftijd nog steeds niet wat ik later wil worden en… ik denk dat niemand dat echt weet.”