Drie buurvrouwen, één tafel

Ik stond met bewondering te kijken hoe de buurvrouw een struik aan flarden knipte. Dat moet soms, tenslotte. Af en toe groeien zulke dingen helemaal uit hun voegen, zeker als er na een eindeloze periode van droogte ineens enórm veel regen valt. Ik stond er als een looso fuifnummertje bij te kletsen, want van mijn hulp moet ze niets hebben.

„Jouw rug is naar de ratsekidee, hoe wou jij helpen dan?” Daar heeft ze een punt. Haar eega had zojuist nog het stoffelijk overschot van een vliegende sukkel onder de betreffende struik vandaan geharkt.

Lees: een duif.

Ik stond daar. Toen ineens „Jullie!” klonk. De andere buurvrouw.

„Jemig, waar kom jij ineens vandaan?!”, riep ik verschrikt opzij springend uit. Alle drie schoten we in de lach.

„Ik wilde jullie vragen om me te helpen een tafel naar buiten te slepen”, begon ze. De dag ervoor had ze de radiator geschilderd, wist ik. Nu was kennelijk de tafel aan de beurt?

Drie buurvrouwen sterk liepen we naar haar huis. De buurman mocht niet, die kwam net terug van zijn rug op alfabet laten zetten. Dat moest maar op alfabet blijven, vonden ook wij.

Chachacha dansen

Met z’n drietjes gingen we aan de slag. Dat viel nog niet mee. De tafel op zich ging wel, maar er stonden, hingen en lagen allerlei dingen die wel opzij konden, maar liever de chachacha met de poten dansten. De prullenbak kon je daarvoor nog verplaatsen. Het gordijn hing ik zolang maar achter die vers geschilderde radiator; lastiger werd het toen het tuinmeubilair zich ermee begon te bemoeien.

„Hoepel jij eens op”, riep ik beledigd tegen één van de tuinstoelen, toen die z’n leuning in m’n kuit stak en vervolgens m’n scheen wenste te klieven.

„Oh, zet die maar daar”, wees de buurvrouw – wiens huis dit betrof – naar een tuinpaadje waar toevallig net even niks stond. Ik schoof het stoeltje aan de kant of het een peuter was met een weerbarstig humeur.

Volgende stoel. Die was juist zó gehecht geraakt aan de tafel, dat die daar eigenlijk helemáál geen zin in had?!

„Koest, af!”, drilde ik dit exemplaar tot eenzelfde lot als z’n voorganger.

„Volgens mij moeten we ‘m nu zó tillen”, stelde de andere helpende buurvrouw voor. En inderdaad. De tafel lag. Op z’n rug, buiten op de tuintafel.

„En nu maar schuren”, zuchtte de buurvrouw

„Ik komt jullie wel weer halen als-ie gedraaid moet worden.”

En zo geschiedde.