De Reflectie

Het is tijd voor het ontbijt en de bewoners van het ouderencomplex Vogelenzang komen langzaam één voor één de eetzaal ingelopen. Harold zat als eerste aan tafel. Hij zit keurig in het pak, zijn baard is netjes getrimd en zijn schoenen glanzend gepoetst.

Hij is verrukt als Cees naast hem komt zitten. Cees ziet er moe uit. „Hoe heb je geslapen?”, vraagt Harold. „Niet best”, antwoordt Cees. „De spoken uit mijn verleden hielden me weer wakker.” Harold schenkt snel een stevige bak koffie voor hem in. Als laatste komt Jimmy de zaal in geschuifeld. Met een diepe zucht en een pijnlijk gezicht gaat hij bij de twee heren zitten. „Die verdomde knieën!”, verzucht Jimmy.

De mannen zoeken elkaar geregeld in het complex op. Hoewel hun levens heel anders zijn verlopen, voelen ze zich hier in Vogelenzang prettig bij elkaar. Jimmy heeft zijn halve leven op topniveau triatlons gedaan. Zijn kleine kamer in het complex staat vol met de medailles en bekers die hij in zijn leven overal ter wereld gewonnen heeft. Toen hij ouder werd, is hij met dezelfde topsportmentaliteit gaan golfen. Ook hiermee heeft hij vele prijzen gewonnen. „Kom eerst even op adem voordat je gaat eten”, zegt Harold tegen Jimmy. „Anders heb je straks weer de hele ochtend de hik”, vult Cees hem lachend aan.

Veel ellende

De bak koffie heeft Cees goed gedaan. Hij slaapt al jaren slecht. In zijn dromen herbeleeft hij veel momenten uit zijn militaire carrière. Veel zegt hij er niet over, maar de mannen vermoeden dat Cees veel ellende in zijn leven heeft gezien. Op een prominente plek in Cees zijn kamer staat een glazen vitrine met daarin al zijn medailles en souvenirs van de vele plekken waar Cees in zijn leven gediend heeft. Hij vertelt altijd de mooiste verhalen over zijn avonturen. Het leven van Cees lijkt hiermee wel één groot spannend jongensboek te zijn geweest. „Heb je je medicijnen ingenomen?”, vraagt Jimmy hem tijdens het tot adem komen.

Harold glundert helemaal. Hij ziet er tiptop uit en is blij dat Cees en Jimmy bij hem aan tafel zitten. Zijn dieprode pochet is keurig gevouwen, zijn horloge glanst aan zijn pols en zijn autosleutel ligt pontificaal op tafel. Harold heeft vier succesvolle bedrijven in zijn leven gehad. Hij heeft altijd keihard gewerkt om van elk bedrijf een succes te maken. Hij is een zakenman pur sang. Harold leest in de krant nog elke ochtend het financiële nieuws en brengt de twee heren hier tijdens het ontbijt verslag van uit. Hoewel het hen niks interesseert, laten Cees en Jimmy hem zijn gang maar gaan. „Nog iets van je zoon gehoord Harold?”, vraagt Cees hem. Harold zwijgt.

Mariniersbaret

Na het ontbijt besluiten de drie mannen een rondje door het stadspark om de hoek te lopen. Ze pakken Jimmy bij zijn arm en begeleiden hem naar buiten. Het is een prachtige dag. Het park is keurig onderhouden en de bomen staan vol in bloei. Na een korte wandeling zitten ze midden in de park gebroederlijk naast elkaar op een bankje. Vanaf deze plek kunnen ze het hele park goed overzien. In het park zijn al veel mensen aan het genieten van de buitenlucht en de prachtige natuur. Een vader komt voorbij lopen met zijn dochter op zijn nek. Het meisje schatert van het lachen, want haar vader maakt rare geluiden als zij haar handen voor zijn ogen doet. De drie heren kijken er met plezier naar. „Mijn vader deed nooit dit soort dingen met mij”, zegt Cees. „Keihard was hij. Als ik te laat thuis kwam van het buitenspelen, stond ik al te janken in de gang uit angst voor zijn reactie. Maar toen ik jaren later met mijn mariniersbaret thuis kwam, durfde hij niks meer tegen me te zeggen”, vertelt Cees trots.

Niet veel later komt er een schoolklas voorbij. De kinderen zijn uitgelaten en rennen in het rond. De schooljuf doet haar de best de kinderen bij elkaar te houden, terwijl de boswachter met trots vertelt over zijn werk in het park. „Ik kon nooit mee op schoolreisje”, zegt Harold op een monotone manier. „Mijn ouders hadden daar helemaal geen geld voor. We waren blij als we te eten hadden. God, wat voelde ik me altijd de loser van de buurt met die oude schoenen die ik droeg! Maar prachtig was het toen ik jaren later met mijn sportwagen cabrio aan kwam rijden op de schoolreünie. Je had die gezichten van mijn klasgenoten moeten zien!”

Dikke knuffel

De mannen besluiten na een tijdje weer terug naar Vogelenzang te lopen. „Rustig aan Jimmy, we hebben geen haast. Pas een beetje op je knieën”, zegt Harold terwijl hij Jimmy ophoog helpt. „Och… ondanks de pijn ga ik gewoon door hoor”, zegt Jimmy. „Ik zag mijn ouders niet vaak, maar als ze aan de zijlijn stonden bij een wedstrijd verbeet ik mijn pijn en liep ik altijd een snellere tijd dan normaal. Supertrots dat ze dan waren! Je lichaam kan veel meer dan je denkt.” Harold en Cees moeten ervan glimlachen en helpen Jimmy terug te schuifelen naar Vogelenzang. De rest van de wandeling zijn de drie mannen stil en in gedachten verzonken. Ze genieten nog even van de buitenlucht, de vogels en de vrolijkheid in het park.

Bij Vogelenzang aangekomen staat de dochter van Cees met haar kinderen al op hem te wachten. „Opa!”, schreeuwen de kinderen het uit en komen naar hem toegerend. Cees krijgt een dikke knuffel van zijn twee kleinkinderen en een kus op de wang van zijn dochter. Een traan van puur geluk rolt bij Cees over zijn gezicht. Hier had hij heel de week naar uitgekeken. Met een kleinkind aan elke hand loopt hij naar binnen toe. Zijn dochter knikt vriendelijk naar Harold en Jimmy die samen het tafereel op een afstandje hadden bekeken.

„Meneer De Jong? Ah, daar bent u!” Jimmy kijkt verschrikt op zijn horloge. „Is het al zo laat?” Het is tijd voor zijn dagelijkse verzorging van zijn pijnlijke gewrichten. Hij was de tijd helemaal vergeten. De zachtaardige vrouw neemt Jimmy onder haar arm en begeleidt hem liefdevol naar een grote stoel in de hoek van serre. „Fijn u weer te zien meneer De Jong, hoe gaat het u?”, vraagt ze hem terwijl ze hem vriendelijk aankijkt. Jimmy voelt zich helemaal rustig worden en geniet van de oprechte aandacht die hij van de vrouw krijgt.

Tekening met een groot hart

Harold loopt stilzwijgend naar binnen. Zijn eigen zoon heeft hij al tijden niet meer gezien. Zijn tweede huwelijk is ook al jaren geleden gestrand en vrienden van vroeger komen hem niet meer opzoeken. Hij is helemaal alleen, terwijl hij altijd zo zijn best heeft gedaan. Heel zijn leven heeft hij keihard gewerkt om het allemaal goed te doen. Harold gaat aan tafel zitten, strijkt zijn jasje recht en laat de sleutel van zijn Jaguar door zijn handen rollen. Op het moment dat hij besluit het financiële nieuws voor de tweede keer die ochtend te lezen, wordt hij op zijn arm getikt. Het is één van de kleinkinderen van Cees. Hij heeft een tekening in zijn hand. „Meneer, deze tekening heb ik voor u gemaakt”, zegt de jongen trots. Meteen krijgt Harold een brok in zijn keel. „Een tekening? Voor mij?” „Ja meneer, volgens mijn opa bent u een vriend van hem.” Harold rolt het papier open en ziet een groot hart en allemaal blije gezichten getekend. De jongen huppelt vrolijk weer terug naar zijn opa die grote glazen limonade inschenkt. Cees kijkt nog even op en geeft Harold en een dikke knipoog. In de andere hoek hoort hij Jimmy vrolijk met de vrouw praten.

Harold zucht en zinkt weg in gedachten. De kleinzoon van Cees doet hem aan zijn eigen zoon denken toen hij klein was. Hij kan niet herinneren wat hij met zijn tekeningen van destijds heeft gedaan. Hij heeft sowieso weinig herinneringen van die tijd. Harold was dag en nacht met zijn werk bezig. Opeens legt Harold de krant weg, staat op, steekt de autosleutel in zijn zak en loopt met ferme pas richting de uitgang van de zaal. „Hé Harold, wat ga je doen?”, roept Jimmy vanuit de hoek van de serre. „Ik ga naar mijn zoon toe. Ik ga proberen iets goed te maken wat ik jaren geleden had moeten doen!”