Waarom?

“Waarom?” Ik heb geleerd dat ik de waarom vraag niet meer mag stellen. Het is een vraagstelling die ervoor zorgt dat je je moet verantwoorden. Iets moet uitleggen.

Toch ontkom ik er niet aan. Zo vroeg ik me deze zomer vaak af: “Waarom accepteer ik mezelf niet zoals ik ben?” En dan vooral: “Waarom verwacht ik van mezelf dat ik een six-pack, brede schouders en een fotoshoot ready lichaam heb?” Of “waarom verwacht ik van mezelf dat ik al klaar zou moeten zijn met school?” Of “waarom verwacht ik van mezelf dat ik…” je snapt het wel denk ik.

Waarom?

Waarom, waarom, waarom. De grap is, dat het antwoord op die vraag eigenlijk nooit komt. Aan jezelf stel je de vraag vaak uit onzekerheid, en aan een ander stel je de vraag ter verantwoording.

Waarom laten we een baby van 3 maanden doodgaan in een vluchtelingenkamp in Nederland? Waarom zijn we nog steeds afhankelijk van Russisch gas? Waarom is het in mijn appartement afgelopen zomer 38 graden geweest? Waarom overstroomt Pakistan? Waarom doen we godverdomme niks aan al die fucking teringzooi die we zelf hebben gecreëerd!?

Woede

Oef… sorry. Ik merk aan mezelf dat ik er even een paar weken tussenuit ben geweest. Wat opgekropte woede. Maar het was ook geen gemakkelijke zomer voor de onzekeren onder ons.

Je kon je telefoon niet unlocken of je zag een foto van iemand op een festival, op het strand, lachend, gelukkig, zelfverzekerd. Te mooi om waar te zijn.

We zijn van een totale lockdown naar een totale vrijstaat gegaan, waarin alles weer kan en mag. Ik weet niet hoe het met jullie zit, maar ik moet echt ff wennen.

Social Distancing

Ik vond die hele social distancing soms ook wel ff lekker. Alleen op de bank. Onder een dekentje. Kopje thee. Boekje. Kat op schoot zacht spinnend. Regen die tegen het raam aan tikt. Telefoon ergens in de slaapkamer want niemand sprak elkaar. En natuurlijk de avondklokrellen. Live entertainment.

Wat een heerlijke tijd was dat. Maar waarom verlang ik daar eigenlijk zo naar terug?