SchipVOL

Het is gelukt. Ik heb vier heerlijke uren zigzaggend in de rijen van SchipVOL ergernis opgesnoven, met mijn ouders en zusje. De start is buiten in de speciaal opgezette feesttent. Het eindigt met mijn moeder in een rolstoel met een spint richting gate D31.

Onderweg maken we van alles mee. Zo zie ik een moeder haar peuter leegknijpen en dat lukt best aardig. De maaginhoud van de peuter valt verbazingwekkend mooi op het kind. Een soort gekleurde brei met stukjes landt op de peuter. De moeder denkt mooi, dit is de ultieme reden om de rij te verlaten en via priority verder te komen.

Ze gilt „hellup, mijn baby is onwel, hellup mijn baby, mevrouw mijn baby is onwel”. Wat ze krijst klopt niet, want ik zie duidelijk een peuter lachend in de kots zitten. Sterker nog, de peuter steekt zijn vinger in de brei en brengt die richting zijn mond. De medewerkster van SchipVol die de prioriteitpoort bewaakt, kijkt wezenloos naar de ondergekotste peuter en zegt: „Ik weet de oplossing niet.” Zij hoort en ziet van alles, iedereen wil namelijk door het prioriteitenpoortje. Ze maakt een jansalieachtige en lamlendige indruk. Ik hoor meerdere keren „ik weet de oplossing niet” zeggen. Ze zegt dit tegen de jankende puber, die met uithalen vertelt dat ze al een maand vast zit in dit „fucking, rotten and shitty country”. Taffers, nog aan toe! ‘Een rot strontland’, poepoe.

Het helpt niet. De puber verlaat mevrouw ‘ik weet de oplossing niet’ met bloeddorstige ogen en stap al grommend terug in de rij.

Tak als invalidenstok

Twee Chinezen proberen het nu ook. Ze zetten een tak in die dienstdoet als invalidenstok. De man veinst een vorm van pootrot. Zijn vrouw (voor het gemak noem ik haar Lee Wang) veegt theatraal krokodillentranen van haar wangen. Mevrouw ‘ik weet de oplossing niet’ kijkt achteloos en zegt wederom: „Ik weet de oplossing niet.” Onderwijl helt de moeder van de ondergekotste baby de wagen naar achter. De kotspartij verdeelt zich nu indrukwekkend en sijpelt richting het kapsel van de peuter.

De peuter kraait het uit van de pret als zijn moeder onder de poorten door naar security rent. Nu volgt er ineens actie, want mevrouw ‘ik weet de oplossing niet’ weet nu ineens wel een oplossing. Ze drukt op een knopje en zegt: „Er komt een mevrouw aan, zij is onder de poortjes gekropen, houd haar tegen.”

Op dat moment zie ik Lee Wang van de gelegenheid gebruik maken. Ook zij kruipt onder de poorten door, maar laat haar man achter. Ik denk dat de beste man dan toch pootrot heeft. Lee Wang sprint richting een groepje jongeren, zeker 200 meter verder in de rij. Daar sluit ze aan bij een groep Chinezen om vervolgens echtgenoot pootrot te wenken ook een dergelijk truc uit te halen. De beste man schudt zijn hoofd, maar gooit al wel de tak op de grond. Op dat moment snettert Lee Wang door de hal en maakt woeste gebaren. Maar pootrot doet niets. Sterker nog, hij verontschuldigt zich naar mij, voor de snetter-actie van Lee Wang. Dat doet hij vast omdat ik mijn oren bedek.

Sprinten met oude ouders

Ondertussen begint voor ons de tijd ook te dringen, mijn zusje meldt GATE CLOSED. Mijn moeder moet plassen, mijn vader heeft honger en ik ben afwezig door Lee Wang en pootrot. We sukkelen voort in de rij en als we eindelijk door de security en het haperende paspoortpoortje zijn, is de vertrektijd ruimschoots overschreden. Mijn zusje stelt voor in een uiterste poging naar de gate te sprinten, wie weet! Mijn ouders zijn tegen de 80 en dan is sprinten niet de beste methode. Even later belt mijn zusje. „Kris, als jullie hier binnen drie minuten zijn, wachten ze.” Waardoor ik nu ook stress ervaar. Hoe krijg ik in godsnaam mijn ouders binnen drie minuten bij gate D31 terwijl het zeker 10 minuten lopen is.

Mijn vader trekt ondertussen een rolstoel uit de handen van een Schipholmedewerkster. Waarop hij krijgt te horen: „Meneer, zo werkt dat niet, dat kunt u niet zomaar doen.” De man is aldoor rustig gebleven maar ik hoor hem nu ook schreeuwen: „Gloeiende gloeiende, wat werkt hier wel?”. Gevolgd door nog een aantal G-woorden waaronder goffers en godsallemachtig.

Geen pootrot meer

Ik zie een onbewaakte rolstoel en gebied mijn moeder in de stoel te zitten. Ze verliest een flesje water en een krentenbol, waar ik zowat over struikel. Ik raap het niet op, daarvoor is geen tijd. Ik duw in een fors tempo de rolstoel door de vertrekhal en mijn vader volgt. Verdomd nog aan toe, ik haal pootrot en Lee Wang in, die hand in hand stevig joggen richting gate D19. Geen pootrot dus!

Net voor gate D31 krijg ik de slappe lach omdat mijn zus al maaiend met haar armen ons toezwaait met het vliegtuigpersoneel naast haar. Mijn moeder zegt: „Kris niet lachen, ik moet heel nodig plassen.”

Desalniettemin we hebben het gered, op naar Cork. De trip in Ierland was geweldig. Of alles dan dubbel lekker voelt na zo’n reis.  SchipVOL, bedankt voor de bijzondere ervaring!