Onrecht

Van nature ben ik nogal kippig, zeker als ik geen lenzen of bril draag. En dus betrad ik na twee uurtjes zwemmen per ongeluk verboden gebied.

„Hé, dit is de dameskleedkamer!”, bitste een vrouw, slechts gekleed in een handdoek die ze om haar coupe had gedraaid. Andere dames keerden me meteen hun blote rug toe. De schrik was voelbaar.

„Oeps, sorry!”, riep ik oprecht, toen ik mijn vergissing doorhad. Ik richtte mijn ogen discreet op de tegelvloer, stapte achteruit, mijn armen omhoog om eventuele klappen op te vangen, en trok de deur dicht.

Ik liep de tegenoverliggende ruimte in. De herenkleedkamer. Daar stond ik oog in oog met vier dames die, in afwachting van het afdrogen van hun kinderen, op de lange bank in het midden met elkaar aan het kletsen waren.

Dames in een herenkleedkamer – dat mag dan weer wel. Zó onrechtvaardig.

Ik bezoek soms theatervoorstellingen. En wat tref ik dan bij de herentoiletten aan? Inderdaad: een lange rij vrouwen. Haal het maar eens in je hoofd om als man zijnde een damestoilet binnen te lopen.

Ogen schoten vuur

Laatst zat ik met mijn vriendin op een terras. Na enkele biertjes gaf mijn blaas een noodsignaal af. Het herentoilet was volgens een A4’tje op de deur ‘Buiten gebruik’. Het damestoilet dan maar. Net toen ik opgelucht weer naar buiten wilde lopen, naderde een vrouw. Haar ogen schoten vuur. En ik hield de deur nog wel voor haar open.

Nee, dan die tijd dat ik mijn kinderen meenam naar een pretpark. Dan moest er wel eens een luier worden verschoond. Alleen in het damestoilet waren de nodige voorzieningen aanwezig. Nog voel ik de ijzige, priemende blikken in mijn rug.

Het kwam allemaal boven toen ik die vrouwen in de herenkleedkamer van het zwembad zag zitten.

Even stond ik in tweestrijd. Terugtrekken in een hokje en me daar afdrogen en aankleden? Of demonstratief in hun beeld aan de slag gaan?

Het werd het laatste.

De dames keken eerst mij en toen elkaar gelaten aan toen ik mijn natte zwembroek afstroopte. „Eh, meneer”, begon een van hen, „zou u het erg vinden om een kleedhokje te gebruiken?”

„Dames”, zei ik, terwijl ik in hun volle zicht stevig met mijn handdoek hard over mijn liezen wreef waardoor mijn edele delen vrolijk als dartelende lammetjes in het rond hupsten, „het is jullie misschien ontgaan, maar dit is een hérenkleedkamer.”

De dames deden er het zwijgen toe.