Schoolplein-perikelen

It’s a jungle out there. Het is de eerste schooldag na de zomervakantie. Het luieren tot een uur of 11 is weer verleden tijd. Terug in het gareel!

Mijn dochter is er helemaal klaar voor en met gevuld rugzakje en vrolijk gestemd pakt ze me bij de hand om haar vriendinnen weer te zien. Wanneer ik haar naar school breng heb ik altijd het gevoel dat ik zelf weer op school zit. En dan met name de groepjes kakelende huismoeders. Zelf houd ik me wat afzijdig voor zover dat mogelijk is. Ondanks de aanwezigheid van twee klaarovermoeders, die het verkeer enigszins in goede banen proberen te leiden, is het één grote chaos van loslopende  moeders, parkerende auto’s en rennende kinderen. Het verbaast me altijd te zien dat de moeders die er het eerst zijn er altijd tiptop uitzien. Haar in de plooi, gezicht geschminkt en natuurlijk de nieuwste kleding uit verre oorden worden nonchalant en trots geshowd. Ze barricaderen de ingang van het schoolplein en hard pratend over de geweldige vakantie, nieuwe outfit en andere niet schoolgerelateerde theepraat, probeer ik me tussen hen door te manoeuvreren om het schoolplein te bereiken. Zonder kleerscheuren.

De jungle van het schoolplein

Eenmaal op het schoolplein geef ik mijn dochter een kus en knuffel en wens haar een fijne dag. Ze rent naar haar vriendinnetjes bij het klimrek. In de hoop niet aangesproken te worden door de groepies, probeer ik de jungle te verlaten. Helaas is dat onmogelijk. Wanneer je een eigen zaak hebt gehad in het dorp,kent iedereen je. „Hey Jacq, naar Turkije geweest?”, vraagt de opperschoolpleinmoeder met vervelende dochter. „Euhm, hoezo?” „Je dochter draagt een nieuw Adidas trainingspak.” Logisch… Ha handig, hoef ik verder niets te zeggen. Nu zijn er natuurlijk niet alleen beppies die je alleen maar aanspreken wanneer ze in een groep staan. Er zijn ook moeders die ’s ochtends hun kroost over het hek droppen en ze vrijdags van de naschoolse opvang halen. En het dan vreemd vinden dat hun kinderen huilen bij het afscheid. Ook zijn er moeders die hun kind met ongekamde haren en zonder lunchpakket alleen naar school laten gaan. Dat vind ik zielig. Heb eens een jongen uit Mijn dochter’s klas mee naar huis genomen, omdat niemand hem kwam halen. Om 17.30 uur kwam de moeder zonder gene haar zoon bij me ophalen. Enfin, de duomoeders (ze hebben allemaal een bestie) staan altijd op vaste hangplekken. Vandaag begroet ik ze vriendelijk, verlaat het mutsenplein met de gedachte dat het hoog tijd wordt voor een clubhuis voor moeders. Al grinnikend neurie ik:
‘hallo allemaal, wat fijn dat je er bent’.