Providerstress

Op een lome zomermiddag word ik ruw uit m’n middagdutje gewekt door de telefoon. Normaal gesproken neem ik niet op als het een onbekend nummer is, maar half ontwaakt ontbreekt deze scherpte, dus ga ik ervoor.

Het is een jongeman van het call center van mijn internetprovider. Of het even gelegen komt om mij te spreken. „Uh, jawel hoor”, floept het eruit.

Of ik wel weet dat zij eind dit jaar zullen stoppen met de ouderwetse ADSL-verbinding via koperdraad. Het onderhoud wordt te kostbaar. Men gaat over op glasvezel. Als ik niets doe, dan is het over en uit met internet, tv en bellen. Niet gelezen in de brief?

Ik sta nu helemaal aan en vraag me koortsachtig af welk bedrijf ook alweer mijn internet verzorgt en of daar dan ook tv bij zit? En bellen? Vast bellen, of mobiel bellen? Heb ik al glasvezel in de woning? En welke brief?

Geduldige beller

Langzaam komt alles boven. Ik mag in mijn werkzame leven dan wel mijn mannetje hebben gestaan in de hi-tech sector, inmiddels is dat wel heel lang geleden. Gelukkig heb ik een zeer geduldige en vriendelijke beller getroffen.

„Nee, ik heb geen brief ontvangen”, antwoord ik. „Maar die zou ik graag willen hebben om alles even rustig terug te lezen en actie te ondernemen.” Een (voormalig) technisch schrijver houdt nu eenmaal van tekst…

Hij somt in rap tempo op welke pakketten ik zou kunnen kiezen, welke mogelijkheden er zijn en de prachtige extraatjes en kortingen die daarbij horen. Het duizelt me en dat zeg ik hem op vriendelijke wijze. Een dag eerder ontving ik namelijk ook al een ‘prachtig’ aanbod van mijn telefoonprovider die kennelijk is gaan samenwerken met een andere grote internetspeler.

Met de belofte dat de brief eraan komt en dat ik aan de hand daarvan rustig mijn keuze kan maken, beëindigen we het gesprek. Inmiddels is na enig nadenken en vergelijken de keuze gemaakt: ik blijf bij mijn huidige internetprovider die alles voor mij kan verzorgen, inclusief de overgang naar glasvezel. Ik ben in sneltreinvaart weer helemaal b(l)ij.