Opgelicht?!

Mijn vriendin leerde een dure les. Ze kreeg een MacBook van de zaak. Haar eigen MacBook kon ze daardoor verkopen. Niet via Marktplaats, daar komt driekwart van de reacties van niet-zo-heldere-oplichters en gelukszoekers-met-pech. Facebook heeft ook een verkoopfunctie (Facefolder?), dus besloot ze om die te gebruiken.

Na enkele onzinbiedingen kwam er een serieus bod. Zaterdagmiddag zou de MacBook opgehaald worden. Helaas kwam er die middag niemand. Wel stuurde de aankopende partij een berichtje dat die ’s avonds zou komen, rond 19.30 uur. Vervelende bijkomstigheid was dat ik om die tijd mijn dochter op bed moet leggen. Uit veiligheid ben ik er liever bij als mijn vriendin zo’n verkoop doet. Maar de profielfoto van de aankopende partij toonde een jongedame van een jaar of 20. We zouden dus niet De Baron, Vlugge Japie of B100 aan de deur krijgen.

Gek gevoel

Toen ik boven was ging de bel en hoorde ik alleen een lieftallige damesstem (naast de lieftallige damesstem van mijn eigen vriendin natuurlijk). Na enig geroezemoes beneden vertrok de aankopende partij weer. „Nou, hij is verkocht”, riep mijn vriendin naar boven. „Maar ergens heb ik er een gek gevoel over. Ze heeft per bank betaald en mij de afschrijving op haar telefoon laten zien. Maar het is nog niet bijgeschreven. Ze gaf aan dat het enige tijd kan duren.”

„Ga maar aangifte doen”, mopperde ik. Betalingen via Tikkie en bankoverschrijving worden namelijk direct bijgeschreven. Weg MacBook, weg geld, hallo kater. Het crue is dat dit in de middag waarschijnlijk niet was gebeurd. Dan zou mijn vriendin de verkoop doen en ik kijken naar de bijschrijving. Toch koester ik geen wrok. Dit leert je weer dat gezondheid belangrijker is dan geld en dat spullen vervangbaar zijn.

Als ik wel wrok zou koesteren, zou ik wensen dat de oplichtster een paar straten voor haar woning frontaal zou worden aangereden (tegenpartij ongedeerd).

Intensive care

En dat, terwijl haar auto over de kop rolt, haar voorruit versplintert en de ruitenwisser zich in haar oogkas boort. En dat ze, terwijl ze met de MacBook naar huis kruipt, een spoor van bloed achterlaat. En dat daar dan net een wolf verdwaald is. En dat die een likje bloed neemt en proeft dat dat zijn smaak is. En dat die het bloedspoor volgt. En dat, als ze dan thuis is, ze net op tijd de deur dichtgooit om de wolf af te schudden. En dat de wolf daarbij met een tand over haar rug krast en net genoeg hondsdolheid achterlaat voor een flinke infectie.

En dat ze dan 112 belt en terwijl ze wacht op de ambulance de MacBook aanzet. En dat die, door een zeldzame productiefout, ontploft in haar gezicht. En dat, als ze de volgende dag op de intensive care wakker wordt en Apple belt, die haar weigeren te helpen omdat de MacBook als gestolen geregistreerd staat.

En dat de IC-verpleegkundige het telefoontje met Apple gehoord heeft. En dat die daaruit het verhaal van onze aangifte herkent die haar thuiswerkende partner bij de politie haar heeft laten lezen. En dat ze zelf ooit zo opgelicht is en daar nog steeds verbitterd over is. En dat ze dan, bij hoge uitzondering, de stekker eruit trekt.

Nogmaals, ik koester geen wrok. Maar als er dan zoiets als karma bestaat zou het leuk zijn als het zich een keer op deze wijze manifesteert.