Waar sta ik nu?

Enige schrijfsels geleden repte ik over mijn belangstelling voor de esoterie en met name voor de daaruit voortvloeiende handvatten voor het dagelijkse leven.

Ter opfrissing (zonder de irritante betweter uit te willen hangen, want ik respecteer ieders levensinvulling): uit talloze BDE’s (bijna-doodervaringen) komt naar voren dat ons leven een doel heeft, een bepaald leertraject inhoudt, en dat wij dit allemaal (weer) wilden doorlopen, liefst totdat alle beoogde lessen zijn geleerd. Denk aan jezelf niet voorbij lopen (een van mijn eigen lessen), met meer liefde te werk gaan (liefde is een ‘hot topic’ bij BDE’s), meer tijd voor je naasten hebben in plaats van een workaholic zijn, enzovoorts.

Alles mooi en aardig, maar wat ik mij afvraag is: waar sta ik nu? Heb ik wat aan al deze kennis en ervaring en hebben anderen er iets aan? Tijd voor een evaluatie!

Niet woke op een wolkje

Nou, ik zit in ieder geval niet op een wolkje woke te wezen. De dagelijkse dingen, leuk en minder leuk, gaan zeker niet aan mij voorbij. Soms blij als alles lekker loopt, soms somber als ik bijvoorbeeld niet goed overweg kan met iemand. Dan is het best een klus om toch dicht bij mezelf te blijven, goed na te denken over waar ik mij echt happy bij voel zonder over m’n grenzen heen te gaan. Herkenbaar?

Het hoeft ook allemaal niet groots en meeslepend te zijn. Als er iets is wat ik nu goed door heb en graag met anderen deel is dat de kleine dingen eigenlijk de grote dingen zijn. Een vriendelijke gebaar maken, een complimentje geven, iemand voor laten gaan, iemand aanhoren zonder je eigen mening erdoorheen te knallen. Die kleine positieve dingen zijn vergelijkbaar met kiezelsteentjes die je in het water gooit en talloze rimpelingen veroorzaken die zich verder verspreiden. Zeg iets aardigs tegen iemand en het heeft (hopelijk) effect op die persoon en wie weet ook op vele anderen. Daar schijnt het écht in te zitten, lieve lezers. En het kost je niets.

Botsen

Hoe zit het dan met alle ellende die er nog steeds is in de wereld? Tja, we zijn er nog lang niet, vrees ik. Zoveel mensen die hun vrije wil uitoefenen om hun leven vorm te geven. Dat botst maar al te vaak. Toch gebeurt er ook veel goeds, laten we dat vooral niet vergeten. Dat haalt alleen vaak de media niet. De media die floreren op de aanname dat ellende verkoopt. Net als vele anderen die ik spreek, heb ook ik mijn nieuwsgaring beperkt tot slechts enkele journaals per dag, en hier en daar een degelijke nieuwsrubriek. Teveel in het nieuws duiken geeft onrust en somberheid en dat is jammer. Dat leidt af van de kleine dingen die heel groot kunnen uitpakken.

De uitkomst van mijn evaluatie is dat ik belangrijke, ik mag wel zeggen essentiële zaken heb geleerd en in praktijk probeer te brengen in woord en daad. Dat lukt niet altijd even goed, maar dat is menselijk. Het leven blijft een kwestie van vallen en opstaan, wat menigeen zal beamen. We zitten met z’n allen in hetzelfde schuitje.