De hemel en de hel van oom Marcel

De laatste jaren van zijn leven als witte pater, bracht oudoom Marcel door in een klooster te Antwerpen. Zijn beide broers waren inmiddels overleden en omdat de rest van de familie weinig interesse in hem betoonde, nodigde hij m’n moeder en mij uit om couscous te gaan eten in een Marokkaans restaurant.

Want wij waren wél geboeid door zijn spannende verhalen over zijn missiewerk in Ethiopië en andere ontwikkelingslanden.

Zo was Marcel eens oog in oog komen te staan met een enorme zwarte cobra. En was hij bijna gedood door kogels van rebellen. Ook van malaria werd hij niet gevrijwaard. „Dat was écht de hel”, vertelt hij ons bij een glaasje rode wijn en een mooi stuk lamsvlees.

Maar hij had ook veel dankbaarheid gezien in de ogen van de inheemse bevolking nadat hij schooltjes voor hen had gebouwd. Hij gaf ook een tijdje les aan Afrikaanse tieners. Voor hem leek Afrika toen bijna de hemel op aarde, ondanks de alomtegenwoordige armoede daar.

Roeping

Intussen breekt Marcel het brood en geeft ons een stukje. Hij bekent dat hij als jongeman in alle geheim voor zijn roeping koos en vervolgens Arabisch ging studeren in Tripoli.

Na 33 jaar zwaar missiewerk kreeg hij onverwacht de kans om bij Paus Johannes Paulus II te gaan werken als bibliothecaris in het Vaticaan. Hij werkte daar graag, maar veel kreeg hij de Paus niet te zien. Toch viel er op een goede vrijdag in onze brievenbus een grote enveloppe, afzender Vaticaan. Marcel had een mooie foto opgestuurd waar hij samen met Zijne Heiligheid poseerde.

„Ja dat herinner ik me nog, dat was in 1983″, beaamt Marcel. „Maar eigenlijk moest ik voor die foto in een lange rij van geestelijken wachten tot het mijn beurt was”, geeft hij een beetje verlegen toe.

Glimlachend schenkt hij ons nog wat muntthee bij. Het was meteen ons laatste avondmaal, want hij overleed twee dagen later aan een hartaanval, op Paaszondag.