Een stok achter de deur

Snel stap ik mijn huis binnen, werp een blik in de spiegel. Mijn haar half natgeregend, gebleekte plukken steken armoedig af bij een donkere uitgroei. Plooien langs mijn mond, rimpels tekenen mijn wangen, diepe frons boven mijn ogen. Ik wend mijn blik af, luister naar de stem aan mijn oor.

„Het is maar een stok achter de deur, zo’n loopbaancoach. Voor 120 euro per uur luistert er iemand naar je en moet je gewoon zelf aan de bak.”

„Ja”, haast ik me te zeggen, „weet ik”.

Vertrouw niemand die jou zegt wat je het beste kunt doen.

Iemand die met je meedenkt, zinnen zegt die je een gevoel van thuiskomen geven. De zon ziet schijnen maar je ook wijst op de buien in de verte en je vast een paraplu aanreikt. Wat willen we dat toch graag. Zou het helpen? Om weer de beste versie van jezelf te worden, net dat beetje moed te krijgen waardoor je een stap neemt?

Perzikwangen

Ik graai in mijn tas op zoek naar mijn portemonnee, kom terug met een handvol creme-monsters. Voor de ouder wordende huid, lees ik, ‘geeft je huid extra vocht’. „Hier heb ik nog wat voor u”, had de vrouw, zelf perzikwangen, van de parfumerie gezegd. Argeloos had ik ze aangepakt. Is dat niet een van de fijnste dingen van jong zijn? Dat je nog overal belofte in ziet?

Al wandelend luister ik naar de podcast Gijs en Teun vertellen alles. „Ik zeg altijd: waar deuren dichtgaan, gaan andere weer open”, aldus Gijs. Samen fileren ze de nepcoach, een zelfbenoemde goeroe. „Goeroe zijn moet je niet hard rond schreeuwen maar heel stilletjes doen.”

„Jij zou een goede zijn, Gijs.” „Zeker, ik ben lui, heb nergens zin in, loop achter de feiten aan, een zes min is mijn favoriete cijfer.” Onwillekeurig moet ik lachen. De vrouw met de twee teckels die me passeert kijkt me vrolijk aan.

„En de Bhagwan dan?” „Nee’, zegt Gijs. „Dat was gewoon een handige jongen.”