Eitje bakken

Ik ben de tafel gezellig aan het dekken voor een zondagse brunch met de familie. Ik heb een nieuw jurkje aan en de zon schijnt. Kortom, ik ben in opperbeste stemming.

Dan gaat de telefoon. Een jongen van de Thuiszorg heeft mijn moeder op de bank gevonden, helemaal van de wereld. Hij heeft gelijk actie ondernomen en ik krijg de verpleegkundige van de ambulance aan de telefoon. Dat ik vooral niet moet schrikken, maar het gaat niet goed. Of ik naar het ziekenhuis kan komen.

Ik bel snel het bezoek af en stap samen met mijn lief in de auto. De rest van de dag breng ik door in een hokje op de Spoedeisende Hulp.

M’n moeder heeft overal pijn en is enorm in de war. Ze heeft geen idee wat er aan de hand is, wat voor dag het is en ze weet niet waar ze is. Ik leg het keer op keer uit, maar het komt niet aan. Ze wil steeds het infuus en katheter eruit trekken en roept om de vijf minuten dat ze dood wil. Er worden allerlei onderzoeken gedaan, maar niemand weet wat er aan de hand is.

Na uren houden ze het maar op een beginnende longontsteking waardoor ze een delier heeft gekregen. Maar ze weten het niet zeker. Intussen wordt mijn moeder steeds onrustiger en als ik aangeef dat ik niet langer in gevecht met haar wil, krijgt ze iets om rustig te worden. Dat werkt gelukkig en ze valt in slaap. Aan het eind van de dag gaat ze naar de afdeling Geriatrie en ik kan naar huis.

Verraad

De dagen erna gaat het al snel beter. Ze is nog wel warrig, maar ze is uit bed. Ze heeft weer praatjes.

Ik moet allerlei formulieren en lijsten invullen om te kijken of mijn moeder misschien beginnend dement is. Ik voel me schuldig, het voelt alsof ik haar verraad. De dingen die ik invul zijn de dingen die zij juist zo graag ontkent en verborgen houdt. Maar ik vul alles naar waarheid in en er volgt ook nog een uitgebreid gesprek.

Ik weet dat mijn moeder dement aan het worden is, alles wijst er op. Maar een officiële diagnose is er nog niet. En die hebben we wel nodig, als we bijvoorbeeld een casemanager willen.

De arts in kwestie is het met ons eens. Eigenlijk gaat het thuis niet langer. Er moet een rollator komen. En hulp in de huishouding. Een noodknop misschien. En de badkamer en het toilet moeten worden aangepast. Maar ja, als mevrouw zelf niet wil…

Diagnose

Onze laatste hoop is een test waarbij gekeken gaat worden wat mijn moeder nog zelf kan.

Ik weet dat dat weinig is. Ze kookt niet meer, ik koop kant en klaar-maaltijden voor haar. Ze kan haar huis niet meer schoonhouden, dat zie ik elke keer als ik bij haar ben. Ik regel haar bankzaken en doe de administratie. Als er telefonische afspraken staan, dan voer ik de gesprekken. Ik hou ook in de gaten wanneer ze afspraken in het ziekenhuis heeft en dan ga ik met haar mee.

Dus ik ben er eigenlijk wel van overtuigd dat deze test aan gaat tonen wat ik al weet. Beginnende dementie. Die diagnose is belangrijk om de hulp te krijgen die we nodig hebben.

Naar huis

Als ik de middag na de test op de afdeling kom, zie ik een triomfantelijke moeder zitten. Ze heeft te horen gekregen dat ze naar huis mag. Ik snap er niets van en zoek een verpleegkundige. Even later krijg ik te horen dat de test goed is gegaan. Mevrouw kon zelf koffie zetten en een ei bakken. Niets aan het handje dus. Succes thuis en tot de volgende keer maar weer.