Dansen op een massagraf

Of ik weleens op een massagraf gedanst heb? Nee. Dat vind ik zo respectloos tegenover de doden. Mij zal je dus niet met oranje kleding in een of andere hier niet nader te noemen woestijnstaat zien. Sterker nog, de tv blijft tijdens dat WK voetbal aanstaande november en december gewoon uit. Er is genoeg andere sport om naar te kijken. Of wat ook leuk is: zelf aan sport doen. Dansen bijvoorbeeld. Daar heb ik geen massagraf voor nodig.

In dat opzicht was die pot van Oranje tegen de Belgen de perfecte generale repetitie voor het aanstaande WK. Voor de Nations League had die pot vrijwel geen waarde; ik zag dit België geen drie doelpunten tegen onze leeuwen maken. België kon dus niet; Oranje wilde niet. Het werd een slaapverwekkend potje. Een moetje.

Zo bezien is onze deelname aan het WK ook een moetje; we zijn immers gekwalificeerd. Er gaan stemmen op om dit WK te boycotten. Iets met een massagraf, geloof ik. Tijdens de afgelopen drie WK’s waren er ook vreselijke toestanden in de townships, de favela’s en de Krim. Er werd gewoon gevoetbald alsof die ellende allemaal niet bestond. Ja maar Ossie, die overleden arbeidsmigranten zijn direct te koppelen aan het WK, die andere ellende die je noemt niet. Eens. Ik vraag me echter af of ik met die gedachte zou willen leven. De gedachte dat al die arbeidsmigranten uiteindelijk helemaal voor niets zijn gestorven.

Wegblijven is dus geen optie. Wegblijven is hetzelfde als tegen de politiek aan schoppen en vervolgens bij de verkiezingen niet gaan stemmen. Dan kunnen we beter op het WK vol voor dat moetje gaan. Gewoon zeven van die slaapverwekkende potten op de mat leggen. Matig veldspel maar wel winnen. In de knock-out fase desnoods na 120 minuten doelpuntloos voetbal en een penaltyserie. Grote kans dat het gastland daarna nooit meer een WK voetbal wil organiseren. En ondertussen kunnen wij Oranjesupporters het voetbal links laten liggen. We vermaken ons wel met veldrijden, schaatsen en shorttrack. Sporten waarvan de WK’s wél in de winter thuishoren.

Op 18 december is de uitslag bekend. Als ‘we’ het niet zijn geworden, kunnen we onze schouders ophalen; het was een titel die we toch al niet wilden winnen. Als we wel wereldkampioen zijn, dan kunnen we de titel opdragen aan alle mensen die voor dit WK het leven hebben moeten laten. En gaan we hier in Nederland dansen, ver weg van een massagraf. En die dans heeft nog nooit eerder zo goed gevoeld. Hoe de internationale pers hierop zal reageren? Dat zien we dan over een paar dagen wel. Je kent het gezegde: de Qatar komt latar…