Avondlucht

Ik adem de zoete avondlucht in op mijn balkon,

even weg uit m’n zwoele kamer,

die maar moeizaam zijn warmte loslaat.

De bomen ruisen in de duisternis,

in de verte klinken stemmen,

blaft een hond.

Herinneringen aan vroeger bieden zich aan:

samen met pa nog even de hond uitlaten,

omdat ik niet goed kon slapen.

Ik ging ‘s avonds ook nog weleens uit,

iets waar thans de lust toe ontbreekt.

Mooie herinneringen aan een veilig leven,

comfortabel met volop kansen.

Maar ik ga maar weer eens naar binnen,

neem de herinneringen met mij mee,

naar de nu hopelijk iets koelere kamer.