Alweer een onverwachte vraag

Ben ik een vraagbaak geworden?

Op een dinsdagochtend kort geleden rommelde ik thuis nog wat aan alvorens met wassen en aankleden de dag te starten. Net klaar met het schoonmaken van een verwarmingstoestelletje uit de kringloop ging plots de deurbel. Schrik! Er wordt namelijk niet veel bij mij aangebeld. Nog gehuld in mijn slobberbroek en dito vest sjokte ik op m’n sloffen naar de voordeur. Een blik door het raampje onthulde een onbekende jongedame.

Geen buurvrouw, maar wie is het dan wel en wat moet ze? Hopelijk geen colporteur, want ik koop nooit aan de deur. Of is het iemand met een klacht? Er restte maar een ding: opendoen en vragen. De allervriendelijkste dame begon zich direct te verontschuldigen voor deze ‘overval’ en begon haar relaas. En wat voor een!

Met een urgentieverklaring op zak had ze van de gemeente een huis aangeboden gekregen en die wilde ze graag eerst bezichtigen, met name de zolder waar ze een slaapkamer zou willen inrichten. Op dat adres, in het trappenhuis iets verderop, was echter niemand thuis en dus belandde ze bij mij…

Na een blik op de door haar meegenomen plattegrond werd snel duidelijk dat mijn woning een andere indeling heeft. Maar mijn buren hebben vergelijkbare hoekwoningen, dus stelde ik voor om het daar eens te proberen. Niemand thuis. Of zij dan maar even op mijn zolder mocht kijken om in ieder geval een indruk te krijgen van de stahoogte. Intussen had ik er wel vertrouwen in gekregen dat zij ‘goed volk’ was. Terloops vertelde ze dat ze een vechtscheiding achter de rug had en door de rechter samen met haar zonen uit haar huidige woning zou worden gezet. Dan wil ik best even met de hand over het hart strijken voor een onbekende.

„Ja hoor, ga maar naar boven om te kijken”, zei ik tegen haar terwijl ik de zoldertrap uitschoof. Dat viel haar niet tegen. Weer beneden bedankte ze mij en beloofde even langs te komen als het allemaal is gelukt. Opgelucht vertrok ze weer.

Veel succes, onbekende jongedame!

Wordt vervolgd?