The only way is up

Toen tante Martine in 1979 begon te werken als directiesecretaresse voor een middelgroot bedrijf dat etiketten en logo’s van dure kledingmerken produceerde, kreeg ze vanaf de eerste werkdag op haar kantoor veel aandacht van de mannelijke collega’s die haar wellustige blikken toewierpen vanachter hun typemachines.

Ook de directeur Pierre had de aantrekkelijke jongedame meteen opgemerkt toen hij een vergadering hield. De vijfentwintigjarige Martine was erg gecharmeerd maar ging niet op zijn avances in. Ze wilde hogerop komen in het leven maar niet op die manier. Bovendien vond ze haar zwaarlijvige grote baas arrogant, afstotelijk en veel te oud. En wat stonk die man uit zijn bek.

Een jaar later waren Pierre en Martine met veel glitter en glamour getrouwd in Las Vegas, waarna ze hun wittebroodsweken doorbrachten in de VS. Zo reden ze met een blauw sportkarretje euforisch over The Golden Gate Bridge om wat verderop te gaan vertoeven in een villa in het zonnige San Francisco waar ze elke ochtend naakt een duikje namen in de stille Oceaan. Een week later vlogen de tortelduifjes naar Manhattan. De rocker Joe Cocker trad daar op. Pierre hief het glas en zijn kersverse vrouw neuriede: “Mmm, I’m gonna try with a little help from my man.” Wat nog ontbrak was een foto van het Vrijheidsbeeld natuurlijk.

Pierre en zijn donkerblonde echtgenote vonden het allemaal te gek, ze behoorden immers tot the happy few, dronken elke dag champagne en hadden in het bergachtige Arizona geen schuldgevoelens bij het zien van de armoede in de Indianenreservaten. Integendeel, het decadent rijke koppel woonde gretig de luidruchtige rodeo’s bij. Ze dronken na afloop veel whisky en Pierre babbelde tot diep in de nacht met de cowboys die hij zo bewonderde om hun waaghalzerij.

Alvorens naar Belgium terug te keren wilde het gelukkig getrouwd vrouwtje per se naar Florida om een kijkje te gaan nemen in het NASA Kennedy Space Center. Naar verluid kon men het complex daar als toerist bezoeken. Ach, kon de zakenman zijn Martientje iets weigeren?

Zo gezegd zo gedaan.

Vele jaren later, toen Pierre onverwachts overleed, nodigde mijn hoogmoedige tante ons uit om op haar jacht kreeft te komen eten. Ze had ons ‘doodgewone’ gezin gedurende een twintigtal jaar genegeerd: nooit getelefoneerd, geen kerstkaartjes gestuurd en de deur dichtgeslagen toen we bij haar aanbelden. Maar moeder vergeeft snel. En dus reden wij die mooie zomerdag naar de Nieuwpoortse jachthaven.

Het eerste wat we bij ons bezoek te zien kregen bij een toastje kaviaar, was het NASA-visitor certificaat van Martine. Vervolgens toonde ze ons trots een foto waar ze poseerde naast de Apollo-raket die naar de maan reisde destijds. En ik glimlachte in mezelf: inderdaad tante, the only way is up.