De weldadige Waterleidingduinen

In de Amsterdamse Waterleidingduinen, aanschurkend tegen Zandvoort, wordt 66 procent van het hoofdstedelijke drinkwater voorgezuiverd, las ik onlangs. Leuk om te weten, maar het is voor mij vooral een prachtig natuurgebied, waar je urenlang in alle rust kunt ronddwalen.

Auto’s en fietsen zijn er verboden, honden ook. Jengelende kinderen helaas niet – je kunt niet alles hebben. Het natuurschoon aldaar doet soms on-Nederlands aan; als je er foto’s maakt en die op Facebook deelt zullen al je volgers denken dat je op vakantie bent in Afrika en door een savanne loopt. Ik zou dat overigens lekker zo laten.

Ik liep daar onlangs met mijn vriendin om haar kennis met dit gebied te laten maken. Zij was hier nog niet bekend en ook zij verbaasde zich over de enorme rust die daar heerst.

De regenwolken die eerst nog boven onze hoofden dreven waren al weggetrokken toen we de auto bij een van de ingangen achterlieten. Mijn vriendin nam voor de zekerheid haar paraplu mee, maar die zou ze niet nodig hebben. We hadden het gebied vrijwel voor onszelf. Misschien durfden veel wandelliefhebbers de gok niet te nemen vanwege de grijze wolken, misschien is het nog redelijk onbekend terrein.

Houden zo.

Stilte een weldaad

Wat daar vooral on-Nederlands is: de stilte. Terwijl op zomerse dagen op slechts enkele kilometers afstand badgasten samenklonteren op het Zandvoortste strand, hoor je – een enkel vliegtuig daargelaten – vooral het zachtjes ruisen van de wind. Voor het randstedelijke oor wel even wennen, maar Godallemachtig wat een weldaad.

In deze setting komen de vaste bewoners van deze duinen goed tot hun recht: de damherten  – maar het kunnen ook reebokken zijn, prik me er alsjeblieft niet op vast. Ooit heb ik letterlijk oog in oog met zo’n dier gestaan. Hij schrok zich kapot. Kennelijk stond de wind ongunstig.

Nu kwamen we er tientallen in het langslopen tegen. Ze keken aanvankelijk alert op, klaar om weg te rennen, maar zagen al gauw dat het goed volk was waarvan ze niets te duchten hadden. Ze haalden hun gespikkelde schouders op en gingen onbekommerd door met grazen.

Wel zijn er bitter weinig voorzieningen in dit waterzuiveringsgebied. En soms moet toch de blaas even leeg. Uit nood heb ik dit daarom maar even op een rustig plekje geregeld. Tegen een boom, hoor. Niet in het water.