Solliciteren in badpak

Ik maakte nagenoeg een spagaat in de keuken, roepend „hee, wat doe jij hier?!’’ tegen een badlaken.

Toen bedacht ik me dat ik die daar zelf had laten liggen. Ik had in ons zwembad gelegen, toen de buurvrouw ineens voor de deur stond. Heel gezellig, maar ik ging niet de deur openen in m’n badpak, dat vond ik toch te gortig. Dus had ik een poging gedaan me om te kleden in de keuken, want zo gauw had ik geen andere plek. M’n kleren lagen er toch al, want het begrip ‘logica’ is hier in huis doorgaans ver te zoeken. Staat zich gebruikelijkerwijs te verstoppen tussen ‘reinheid’ en ‘Rachmaninov’. Daar blijf ik wel vanaf.

Hoe dan ook, die spagaat wist ik net tegen te houden. Ik lachte mezelf maar weer eens uit, want ik bedacht me ineens hoe de rest van de ochtend was gegaan. In badpak gekleed, klaar om in ons badje te gaan zitten, was m’n telefoon ineens afgegaan. Die zat nog in m’n broekzak, die zich aan de andere kant van de tuin bevond.

Ik weet niet hoe het met u zit, maar ik kan telefoons niet laten rinkelen. Kan ik niet tegen. Dus toen ook maar gewoon naar m’n broek gelopen en opgenomen. De naam zei me aanvankelijk niets, totdat ik doorkreeg dat men mij terugbelde naar aanleiding van een vraag van mij, eerder. Die gericht was aan een collega, die er, zoals je altijd zult zien, er nét even niet was op dat moment.

Plotselinge sollicitatie

Eerder was ik gebeld door een robot die me een dubbele vraag had gesteld – of ik iets ontvangen had en had doorgenomen – en toen ik daarop het antwoord schuldig moest blijven – ik had niets ontvangen wat daarop leek – weer had opgehangen.

Nu dan een echt persoon, want dat schoot beter op. Hoewel ik wel kleren aan wílde trekken, viel dat nog helemaal niet mee. De persoon aan de andere kant van de lijn lastigvallen met hoe dit telefoontje me bereikte vond ik ook zowat. Gedeelde naaktheid brengt, vermoedde ik, alleen maar extra gêne, geen enkele vorm van ‘troost’? Dus ik voerde het gesprek maar gewoon.

Het duurde even voor ik doorhad dat ik inmiddels in een sollicitatiegesprek was beland. Het betrof geen gewone informatie-uitwisseling meer, ik was echt bezig om aan een baan te komen?! Nadat we tot de conclusie waren gekomen dat mijn laptop geschikt was voor de werkzaamheden die uitgevoerd dienden te worden, met medeneming van mijn hoogst genoten opleiding en dat deze, hoewel niet afgerond, in elk geval wel in de juiste sector had plaatsgevonden, had ik ineens een baan.

Boven ben ik in mijn kast gaan kijken. Drie keurige mantelpakjes. Eentje in zalmroze, eentje in krijtstreep, mét bijpassend giletje, nette laarzen voor eronder. Hangen al jaren in m’n kast, naar aanleiding van dat ene kansloze diploma voor Directie Secretaresse.

En wat wordt het winnende sollicitatiekostuum?

Een badpak….

Ik heb me stuk gelachen.