Kastanjeboom

Toen ik met mijn ouders en jongere broer aan de Hoofdweg in Rotterdam woonde, waren onze buurtjes de ‘Huismannetjes’. Een lief, bejaard echtpaar. Rooms-Katholiek, met heel veel kinderen en kleinkinderen. Hij was altijd boer geweest, zij huisvrouw… en nu genoten ze samen van hun oude dag. Nog steeds op hun boerderijtje.

Er waren geen koeien en varkens meer, maar er was een moestuintje en een appelgaard. Mijn moeder kreeg in het seizoen emmers vol appels, waar ze dan appelmoes van maakte. Ook hadden ze twee pony’s, waar ik op mocht rijden. Als ik mijn rapport liet zien, kreeg ik een sinaasappel en ik koester mooie herinneringen aan mijn surrogaat opa en oma, want dat werden ze in de loop van de jaren. In de weekenden speelde ik met de kleinkinderen, ik werd een beetje familie.

Kouwe thee

Ook met mijn ouders klikte het. Zo weet ik nu nog dat mijn vader en ‘boer Huisman’ samen aan de ‘kouwe thee’ zaten. Dat was dus gewoon vieux! Toen ze ouder werden moesten ze noodgedwongen verhuizen. Maar het contact bleef. Het boerderijtje van de Huismannetjes ging het anti-kraak circuit in en uiteindelijk werd het, net als ons huis, gesloopt om plaats te maken voor het huidige winkelcentrum Alexandrium. Maar, er stond een prachtige Kastanjeboom op hun erf. Met een schommel.

Verhuizing

Het waren de gouden jaren, van een crisis was nog geen sprake, dus de Gemeente Rotterdam pakte flink uit en besloot de boom te verplaatsen. Er werden allerlei specialisten geraadpleegd, maanden voorbereidingen volgden en uiteindelijk werd de enorme boom uitgegraven en met een hijskraan op een vrachtwagen gehesen, om zijn nieuwe plaats te krijgen op het plein bij Station Rotterdam Alexander, bij ons om de hoek.

Verbouwing

En wat is dat een goed plan geweest. Want hij staat er nog steeds. Mooier dan ooit! De afgelopen jaren is het station grondig verbouwd en ik keek soms ongerust naar de werkzaamheden op het plein. Ze zouden toch wel voorzichtig zijn? Gelukkig kwam alles goed. Als je al zo veel stormen hebt doorstaan, kan een verbouwing je ook niet deren. Ik loop er bijna iedere dag langs, kijk vol bewondering naar de oude reus en denk dan even met weemoed aan de Huismannetjes. Zouden er weleens afstammelingen van dit lieve echtpaar voorbij komen? Zouden ze überhaupt weten wat de geschiedenis van deze boom is? Ik hoop het!