‘ Bonjour!’

Het lange vakantieweekend in België is mij uitstekend bevallen. Het weer was niet om over naar huis te schrijven – en dat heb ik dan ook niet gedaan – maar gezellig en leuk was het beslist. Vooral de Belgische vriendelijkheid heeft me aangenaam getroffen.

Waar ik ook kwam, overal viel mij een hartelijk ‘Bonjour!’ ten deel. Mountainbikers in het bos, een man die zijn twee Ierse setters uitliet, flanerende stelletjes – stuk voor stuk namen ze de moeite mij gedag te zeggen, en vaak ging dat gepaard met een knikje of glimlach.

Het deed mij denken aan de jaren dat ik in het Noord-Hollandse dorp De Rijp woonde. Ook daar bleek het heel gebruikelijk te zijn om elkaar in het voorbijgaan te groeten, ook al kende je elkaar niet. Ik deed er enthousiast aan mee en het werd een goede gewoonte van me.

Niet dat het overal op prijs werd gesteld. Vooral in de grotere steden bleef het vaak bij eenrichtingsverkeer. Ik werd keihard geconfronteerd met verbaasde blikken, hoog opgetrokken wenkbrauwen en zelfs opmerkingen in de trant van ‘Kennen wij elkaar?’

Jonge dames keken me achterdochtig aan of trokken een zuinig mondje – alert op alles wat er na deze vermeende versierpoging zou komen. En dat terwijl ik het zo goed bedoelde.

Liefde van twee kanten

Ik ben er daarom maar mee gestopt. Jammer, maar de liefde moet natuurlijk wel van twee kanten komen.

Gelukkig zijn de mensen in Landsmeer en Oostzaan, waar ik regelmatig voor mijn werk kom, een stuk vriendelijker. Het zal het dorpse wel zijn.

Mijn motivatie om iedereen te groeten is daarmee terug, nog versterkt door mijn bezoek aan België. Nu alleen mijn nieuwe woonomgeving nog. Ik woon in een Purmerendse buitenwijk en daar probeer ik het gewoon. De resultaten zijn wisselend.

Ik moet het vooral hebben van mijn dagelijkse loopje van huis naar supermarkt en weer terug. Het is nog een beetje aftasten. Soms nader ik een passant en dan wikken en wegen we allebei: groeten we elkaar of niet? En wie begint?

Bij oudere mensen zit ik altijd goed. Tieners kijken stug voor zich uit of op hun mobiel. De reacties van de leeftijdscategorie daar tussenin lopen uiteen van negeren tot een bondig ‘Hoi’.

En het is zo leuk om elkaar gedag te zeggen. ‘Bonjour!’- ik werd er in België helemaal blij van, als ontvangende én als gevende partij. Ik zet dus door. Iedereen die ik tegenkom kijk ik vriendelijk aan, en dan roep ik welgemeend en hartelijk: ‘Bonjour!’