Beren noch schapen alsjeblieft

Of het te wijten is aan mijn leeftijd, ik weet het niet. Wat ik wel weet is dat ik slecht slaap. Ik woel, draai, zucht en steun als een B-actrice in een pornofilm en probeer alle beren die ik op mijn weg zie te verjagen. Zonder succes. Ik ken ze bijna allemaal nu. Sommige groot en dreigend, andere te veel aanwezig. Maar ze zijn er.

Ik heb al van alles geprobeerd. Ontspanningsthee drinken, een banaan eten voor het slapen gaan. Mijn telefoon op tijd uitzetten. De slaapkamer zo donker mogelijk maken. Niets lijkt te helpen en ik zie de uren wegtikken. Bijna half zes en ik moet er zo uit. Maar plotseling ben ik de eigenaresse van een lammetje dat ik in mijn handen heb laten duwen hier op de braderie door een dame met een bigshopper. Een bigshopper met daarin een jong schaapje.

Enigszins beduusd kom ik thuis, ik weet helemaal niets van lammetjes. Behalve dat ze schattig zijn dan. Wat eten ze eigenlijk? Lammetjespap lijkt me voor de hand liggend, maar eten ze dat ook echt? En ook niet onbelangrijk: waar laat ik het? De tuin biedt uitkomst. Grote commotie bij mijn hond en nog iets meer bij mijn echtgenoot. “Waarom doe je dit?”, vraagt hij. “Breng maar heel snel terug.” Strak plan, alleen waarheen? Die mevrouw van de bigshopper kan ik natuurlijk nooit meer vinden.

Gezellige situatie. Een blaffende hond, een boze man en een klaaglijk blatend schaapje. Ik probeer het op zijn gemak te stellen, ik aai het en spreek het geruststellend toe. Maar het mag niet baten… wel blaten. Zucht… het houdt maar niet op, ik word er stiknerveus van. Totdat het eindelijk tot mij doordringt dat het mijn wekker is… Grote opluchting! Enigszins gebroken sta ik op en neem me voor geen dieren meer toe te laten in mijn slaapkamer. Geen beren, geen schaapjes, zelfs niet als er al een over de dam is. En mocht dat kalfje plannen hebben om in een put te springen en te verdrinken? Niet doen!