Mi amigo incognito

Ja, gisteravond had ik a nervous breakdown omdat ik geen concertticket had besteld voor het optreden van The Rollong Stones diezelfde avond in Brussel. Ik heb immers al een tijdje last van lumbago en bovendien was er een helse hittegolf in het hele land.

„Claude, je bent echt een doetje, a stupid girl“, hoorde ik sir Jagger fluisteren. „Ik ben er bijna 80 en ik zing en dans, jump en vlieg nog steeds de hele wereld around and around.”

Ja, ik heb regelmatig contact met Mick via de tientallen poems die ik voor hem schreef en dus verwachtte mijn idool dat ik er zeker bij zou zijn, daar in het Koning Boudewijnstadion, nog geen 500 meter van waar mijn broer woont. Maar ach, ‘s middags kon ik amper bewegen.

Paint it black

Ik plofte neer op mijn tuinstoel en luisterde naar enkele Stones-songs met een bakje troost, koffie paint it black! Plots hoorde ik mijn Iphone piepen, a message from my brother. „Hey Cloclo, I knaw for many long year you aredying to meet your idols. Well, your friends Mick, Keith and Ronny are staying in hotel Amigo in centrum Brussels. Hundred fans are waiting an got already stisfaction, a glimpse of them was all it took. That’s how strong their love is.”

Een uur later zat ik op de trein direction Brussels by night. Toen ik rond 19.00 uur aankwam was het muisstil, het leek een ghost town. Heel België was op weg naar the best band of the world. Het was hun laatste satanic majesties request. Snel stapte ik in de metro. Daar was ook geen little red rooster te bekennen…

Tegenover mij nam een oudere man plaats, hij had een petje en zonnebril op, terwijl hij een flesje water uit zijn rugzak nam. Hij telefoneerde en leek me flink geïrriteerd. Er volgde een stilte, je hoorde alleen de steel wheels van de metro kreunen door de warmte.

In gebrekkig Frans vroeg de oude heer mij vriendelijk en beleefd de weg naar het hotel Amigo. Volg mij maar, glimlachte ik. We raakten in gesprek in het Engels, de stem kwam mij vertrouwd over. Ik keek doorheen zijn zwarte bril naar de oude vermoeiende maar nog levendige ogen. Ik gaf hem te kennen dat mijn tante ooit werkte in dat vijf sterren-hotel Amigo, waar vele beroemdheden kwamen logeren. De mysterieuze heer glimlachte: „Interesting.”

Deze man was Mick Jagger

Toen we uitstapten hoorden we underground onze stemmen galmen door de metrogangen en ja ik wist het nu zeker, deze man was Mick Jagger, mi amigo incognito! Vlug vroeg ik: „Pleased to meet you, wealthy man, mag ik een selfie nemen? De charismatische man keek me nogal weird aan en toen ik aandrong werd hij kwaad als een oude duive. Toen zag ik het: deze stranger met Jagger-kapsel was een look a like van mijn halfgod. Ik rende meteen weg, maar mijn lumbago volgde me op de voet. Ik viel op de keiharde beton.

Ik schoot wakker naast mijn tuinstoel, mijn koffie onaangeroerd, blijkbaar had ik een dutje gedaan. Op dat moment piepte mijn Iphone weer: Hey Cloclo, je kan het hele rock and roll-circus thuis vanuit je luie zetel volgen via livestream TV. „My mother, my little helper.”

En zo was ik eindelijk waar ik moest zijn, bij het Rolling Stones-optreden. Met een zakje chips lag ik languit mijn amigo’s te consumeren, gratis en voor niks… Ach, zijn ze niet een tikkeltje out of time? Gauw zapte ik weg.

Maar ik ben diehard fan. Nog geen twee minuten later genoot ik weer als een rolling stoned addict van hun verslavende deuntjes!