Lost Frequencies! Enigma?

Drie keer per week doe ik aan fitnesstraining in een aparte ruimte thuis waar ik een toestel heb staan en enkele gewichten. Zoals altijd klikte ik deze namiddag mijn favoriete muziek aan. Net luid genoeg, zodat de buren mijn inspanningskreten niet hoefden aan te horen.

Ik begin mijn work-out steevast met de biceps, een tiental minuten. Ideaal daarbij is de allereerste hit van de band Enigma. Het nummer Sadeness zegt je misschien wel iets, het is uitgebracht in 1991. Enigma’s muziek mengt contrasterende thema’s zoals religie, doodzonden en subtiele erotiek tot videoclips die uniek zijn in z’n genre. Ik was toen 20 en had enkele jaren eerder mijn opleiding Latijn-Grieks opgegeven voor de liefde. De kalverliefde, de op seks beluste liefde, ja absoluut de ware liefde. Zo werd ik toen van de ene dag op de andere a rebel without a cause.

Vervolgens deed ik deze namiddag vier sets van dertig sit-ups, terwijl ik wachtte om te kunnen genieten van de monsterhit die de band Lost Frequencies ooit lanceerde: Reality. Deze song brengt mij elke keer in een flits terug naar de tijd van de strenge paterschool waar men elke vrijdag in de aangebouwde kapel bij de duivel te biechten mocht gaan.

Verbazing om Sadeness

Maar toen ik mijn schouderoefeningen deed, gebeurde er iets heel vreemds: ik was verbaasd dat ik de klassieker Sadeness nog steeds tot in mijn fitnessruimte hoorde. Ik checkte mijn stopwatch. Inderdaad Reality zou al lang bezig moeten zijn. Door de muren heen klonken echter continu de Sadeness-lyrics:

Sade, dis-moi, Sade, donnes-moi Sade vertel me
Sade geef me Laat ons in vrede gaan
In de naam van Christus, Amen Sade, dis-moi

Ik betrad mijn woonkamer, maar daar galmden klaar en duidelijk de Reality-lyrics:

Vandaag heb ik een miljoen, morgen weet ik het niet
Laat me de warmte voelen, laat me de kou voelen
Het staat in onze verhalen, het staat op de muren

Vanwege mijn studie neuropsychologie zette deze bizarre ervaring mij aan het denken. Zo volgde kort na mijn beenspieroefeningen het deuntje van mijn favoriete Amerikaanse punkband Greenday:

Soms geef ik mezelf de kriebels
Soms speelt mijn geest me parten

En ik dacht: ach, ons brein is nog steeds een enigma, zelfs voor de discussiërende wetenschappers. Vooral als die niet op dezelfde frequentie zitten.