Röntgenkoeien

„Ja, en hier komen ze dus binnen”, wijst mijn neef ons aan. Een grote binnenruimte waar zich dranghekken bevinden, nu keurig tegen elkaar aan, die gebruikt kunnen worden om bijvoorbeeld koeien in het gareel te houden, begrijpen we net.

Aan de muren hangen matten die me doen denken aan gymlessen. We zijn in Engeland, alwaar we worden rondgeleid op zijn werkterrein. Het is geen slachterij, voor de duidelijkheid. Het betreft een onderzoeksruimte van de universiteit van de diergeneeskunde.

We hebben met mijn neef afgesproken, die hier werkzaam is en die het leuk vindt dat ik een straling-geïnteresseerde heb meegenomen. Een serieus exemplaar.

Mijn – toen nog – verloofde.

„Oh, leuk!”, reageert die naar behoren (en oprecht!) enthousiast. Ondertussen wijst mijn neef de dierenarts de rails aan die van onder tot boven loopt. Dit betreft een stukje techniek dat hem bijzonder kan vermaken.

„Ik heb er al meer dan eens bij gestaan”, verduidelijkt hij grinnikend, terwijl hij naar een vreemd uitziend onderdeel loopt. Een soort grote ‘V’ van metaal.

Onrustige koeien

„Dan worden de koeien hier één voor één naartoe geleid. Daar worden ze toch een beetje onrustig van. Hier worden ze tussen deze platen gezet. Daar zitten matrassen in”, demonstreert hij.

„Ik heb weleens voor zo’n koe gestaan, als die dan vervolgens wordt gedraaid. Want je moet ze plat hebben voor het plaatje. Maar terwijl ik oogcontact had met zo’n koe, gingen die ogen verbaasd draaien”, hij neemt m’n verloofde mee in z’n lachstuip die volgt, mij trouwens ook. Ik heb beeld en zelfs geluid in m’n hoofd.

„Nou, en dan komen ze hier, en kunnen ze mooi op de foto”, besluit hij de voorstelling.

„Na het onderzoek worden ze dan keurig afgevoerd zodat het hier niet zo vol wordt”, hij wijst op een deur in de binnenruimte.

Mijn verloofde is diep onder de indruk. Hij begon ooit zijn röntgenonderzoek op varkens. Ook al geen makkelijke materie, maar koeien (en paarden, de eigenlijke specialiteit van mijn neef) is andere koek. En zelden heeft hij beschikking gehad over dezelfde materialen als waar hij hier getuige van is. Het geheel amuseert hem kostelijk.

„Dit is wel wat praktischer dan een varken verdoven en dan onder een regulier apparaat zien te persen”, merkt hij tevreden op.

„Oh, zéker!”, schatert mijn neef, die meteen beeld heeft. Hij doet de lichten weer uit en loodst ons naar de kantine. Het is weekend, het is rustig.

En zo begon dan de kennismaking met mijn familie.