Voetjebal

Zaterdagochtend half negen, een ongebruikelijke tijd voor opa. Maar de kleinzoon gaat voetballen en dan hoor je aan de zijlijn, brak of niet. Van overal stromen de guppies en hun ouders naar het amateur-veld aan de rand van de stad.

Het piepende draaihekje herinnert aan vroeger, net als het verveloze houten kassahokje waar op zondagmiddag bij thuiswedstrijden een oude knoestige vrijwilliger, tevens bestuurslid van de club, de toegangsbewijzen van een rol scheurt. Ook de keiharde houten banken op de bescheiden overdekte tribune  die na een half uurtje een aanslag op je zitvlees plegen zijn er nog. Meerdere keren overgeschilderd maar nog net zo Spartaans als toen.

De enige luxe is het kunstgras dat ligt te blinken in de ochtendzon. Een rib uit het lijf voor de club maar geen kosten meer voor het maaien, de terreinknecht en de kalklijnen trekker. Maar jammer van die prikkelende geur van gras die je terugbrengt naar je eigen jaren in de wei.

Daar zijn de spelers, acht aan elke kant op een kwart van het veld met mooie kleine goaltjes aan weerszijden. Het ene team krijgt een groen hesje en na een korte warming up kan het partijtje beginnen.

Bal op de middenstip, fluitsignaal..!

Kluitjesvoetbal in een kluwen

Alle ouders zijn het erover eens, kluitjesvoetbal is het mooiste wat er is. De 4- en 5-jarigen storten zich in een onoverzichtelijke kluwen op elkaar en maaien naar de bal en elkaars schenen. Er is geen sprake van strategie, looplijnen, opkomende backs, hangende spitsen, zelfs de zijlijnen bestaan niet. Als de bal een loei krijgt stormen ze er alle zestien achteraan.

De tribune geniet.

Er is een klein talentje van amper 60 centimeter hoog, gehuld in een Barcelona-shirt met Messi op de rug. Hij heeft wel de ‘attitude’ en de kleine dribbelpasjes maar vergeet nog de bal mee te nemen.

Dan is er een scoringsmogelijkheid.
Een kleine lieverd staat voor het vijandelijke lege doel, de bal landt voor haar voeten, er gaat een siddering door de toeschouwers. Ze hoeft alleen haar been te bewegen, maar ze heeft het niet in de gaten omdat ze enthousiast naar haar ouders staat te zwaaien.

Kleinzoon weert zich goed en speelt zelfs een keer de bal naar zijn voetbalvriendje, een actie die tevreden gemompel en een trots gevoel oplevert.Er zijn er die in dat kwartiertje geen bal geraakt hebben maar dat doet niets af aan het enthousiasme en het gejoel waarmee ze overal achteraan jagen. Dan wordt er afgefloten, een speler van de verliezende partij krijgt de beker, die hij volgende week weer mee terug moet brengen waarna een ander kind hem trots omhoog mag houden.
„Kijk opa, ik zweet!’

Met dank aan de jonge begeleiders die hier iedere week staan, weer of geen weer. Zo is voetballen weer een feestje. Knoop dat in je oren… ADO..!!!