Gevoelige zelfscanner

Op een relaxte zaterdag heb ik zin om te gaan funshoppen bij de pas gerenoveerde supermarkt in de wijk. Dit wordt overigens niet mijn eerste bezoek na de grondige verbouwing, dus ik weet intussen wel zo’n beetje waar mijn favoriete hapsnapjes zich bevinden in het uitdagende labyrint der schappen.

Na toch nog wat licht zoekwerk is het boodschappenlijstje afgewerkt, met wat extra lekkers. Je weet hoe dat gaat, loop maar eens zonder te kijken (en pakken) langs de stelling met de chocoladerepen in alle mogelijke vormen en smaken.

Een prettige nieuwe investering van deze grootgrutter is de rij met zelfscankassa’s. Er is altijd wel eentje vrij, dus het vaak lange wachten voor de gewone kassa is verleden tijd. Ik zet vol verwachting mijn mandje neer bij de eerste de beste vrije zelfscanner, tover de van huis meegebrachte plastic tas van een kluitje plastic om tot een heuse draagtas en drapeer hem wijd geopend naast het mandje voor de overslag der goederen.

Tasje twintig keer in rekening gebracht

Nog voordat ik de kans krijg het eerste item, een zak kroepoek (altijd lekker bij de nasi), langs de scanner te halen piept deze vrolijk als teken dat hij al iets had herkend: een plastic boodschappentas. Nóg een piep voor nog een tas. Hij blijft maar doorgaan. Lichte paniek… Wat is dit? Waar is de annuleerknop? Ik zie alleen een knop om assistentie op te roepen, dus daar maar op gedrukt. Een vriendelijke medewerkster stond al in de buurt, want ik blijk niet de enige stuntelaar te zijn. Volgens haar had iemand anders het gepresteerd om zijn tasje wel twintig keer in rekening te brengen.

Wat blijkt: langs de bovenrand van elke plastic tas van deze supermarkt staat aan elke kant een barcode die de laserstraal van de zelfscanner gretig blijft bestrijken zolang een van deze codes in beeld blijft. Dus lijkt het mij handig om de tas voortaan maar op de grond te zetten tijdens het scannen, ver weg van de evil eye van dit moderne apparaat. Voor alle zekerheid ga ik ook nog maar een stukje ondoorzichtige tape over de barcodes plakken. Zo gepiept.

Een lesje zelfreflectie, zullen we maar zeggen…