De Piano

Muziek. Het is een van de mooiste dingen in het leven. Het kan je laten ontspannen, huilen, lachen of dansen. Soms brengt het je terug naar een fijne herinnering, of juist even naar een moment wat heel special was.

En dan zijn er de geluksvogels zoals ik, die muziek hebben mogen studeren. Uitverkoren zijn om dat te mogen gaan doen, is waar je als kleine Nirvana-fan van droomt. Het fulltime mogen bespelen van een instrument kan ik echt iedereen aan raden.

Behalve de mensen die het nodig vinden om bij mij op school piano te gaan spelen. Wie er ooit heeft bedacht dat het een goed idee is om een muurdoorborend akoestisch instrument in een schoolgebouw te plaatsen, heeft wat mij betreft niet helemaal begrepen wat fundamentele zaken zijn om goed te kunnen studeren. Ik kan je wel vertellen: mensen zonder ritmegevoel achter een piano laten beuken op de witte en (vooral) zwarte toetsen zijn er daar niet een van.

Stel je voor. Je bent keihard aan het werk om een deadline te halen waar je al zes weken met klotsende oksels om 04.32 in de ochtend van wakker schrikt. In je studentenkamer met feestende huisgenoten kom je niet tot rust en die klote deadline komt steeds dichterbij.

Ik ga naar school denk je dan. Rust, ruimte, hardwerkende mensen. Allemaal studenten met hetzelfde doel voor ogen: vandaag beter zijn dan je gisteren was.

Je zit, zowel mentaal als fysiek, in je eigen space. AirPods met noise-cancelling in, lofi-afspeellijst op en gaan met die banaan.

Maar dan.

Vals gestemde piano

De gevreesde klanken van de vals gestemde piano bereiken je oor, zelfs door de lofi-noise-cancelling-klanken heen.

Het klopt dat ik me op school wil omringen met mensen die elke dag beter willen worden, maar daar hoort wat mij betreft het oefenen van een muzikaal instrument niet bij. Zeker niet als je echt geen idee hebt hoe je Vader Jacob speelt, moet je je niet gaan wagen aan een symfonie van een of andere dode componist. Ze zijn niet voor niks uitgestorven.

En daar ga ik met mijn ADHD-hoofd. Weg is de concentratie, weg is de motivatie en weg zijn de vingers op het toetsenbord, omdat ze in gedachten de hals van de pianist al aan het wurgen zijn.

Kijk, ik ben voor creatieve expressie. Zowel beeldend als muzikaal. Maar een schoolgebouw moet een plek zijn waar je jezelf kan ontwikkelen. En als je een creatieve studie ontwikkelt waar allemaal mensen met ADHD naartoe komen, die dus een concentratieboog hebben van een baksteen, moet je geen afleidende piano neerzetten voor mensen die zich de tering vervelen om zich op uit te laten.

Wat mij betreft zijn er twee opties.

Gooi de piano van de trap, film het in slow motion, en knal het als reel op Instagram. Kei-veel views, super goede reclame.

Of, stuur iedereen die ook maar een vinger uitsteekt naar dat ding, naar de piano op het station in Tilburg. Kunnen ze lekker daar mensen lastig gaan vallen.