Op een slap koord

Heeft ze koorts? Mijn moeders handen gloeien. Ik probeer de bruine randen onder haar nagels te negeren. Nee, ze zit niet lekker aan de uitdrukking op haar gezicht te zien.

Aan haar voeten dikke sokken met noppen. De ene knalroze, de andere fel groen. De kleuren van Doe Maar. Het doet me denken aan Henny Vrienten. Onlangs had zijn overlijdensbericht een bak met herinneringen aan mijn middelbare schooltijd opengetrokken.

In de brasserie van het verpleeghuis prevelt ze bezwerende teksten voor zich uit. We komen dichterbij om haar te kunnen verstaan. Er klinkt onrust in haar zinnen door. Daar komt de vrouw met haar poppenkind. Ze houdt de handvatten van haar rollator vast, parkeert hem naast de tafel, pakt de pop uit het mandje en neemt plaats. Glimlachend kijkt ze naar het ‘kind’ tegenover zich.

„Kijk, wat een grote pop”, zegt mijn moeder ineens.

Onbegrijpelijke taal

Ze overziet de situatie in een oogopslag en gebruikt het goede woord. Zoals ze ook feilloos de letters op het shirt van mijn broer spelde, om vervolgens weer voor zich uit te mompelen in voor ons onbegrijpelijke taal. Pas toen ze aan het tafeltje in de brasserie was aangeschoven en ik na enkele minuten kwam aanlopen met een dienblad keek ze blij verrast op. Alsof ze wilde zeggen: „Hee, jij ook hier?”

Enkele dagen later durfde ik over haar vieze nagels en ongewassen haar te beginnen. Eerst had ik rondgedoold in een poel van besluiteloosheid. Dat heb ik soms. Het voelt als balanceren op een slap koord om het contact met welwillende verzorgers niet te verliezen.

Ooit stond ik recht tegenover mijn zoontjes kleuterjuf die menig moeder aan het huilen had gebracht. Maar dat hoorde ik veel later pas. Voor mij geen tranen, maar na afloop fietste ik hard weg van machteloze woede. Ik kwam voor mijn zoon op en was me akelig bewust van het mogelijke effect op hun verstandhouding.

Nu ben ik ook mijn moeders moeder. Bovendien ben ik ook mijn eigen moeder. Die schudde mij eens goed wakker en deed me vastberaden de telefoon pakken.