Rokjesdag

Ik ben gek op de lente en de zomer. Ik houd van het zonnetje op mijn huid, de mensen die net iets vrolijker zijn en het gemak van ‘ondergoed, jurkje, slippers aan en gaan-principe’.

Er gaat niets boven de flauwe, eerste zonnestralen bij het wakker worden. Zelfs het druk, hitsig gekwetter van nestelende vogeltjes vanaf vijf uur in de ochtend kan me niet deren. Toch is er één ding waar ik iets minder gelukkig van word, die eerste paar dagen dat het kwik boven de 20 graden stijgt. Namelijk; Rokjesdag!

De term zelf won in Nederland bekendheid door de inmiddels overleden Martin Bril. Sindsdien wordt het gezien als een soort van sociaal begin van het voorjaar. Tenslotte maakt een zwaluw nog geen zomer, maar als je op een dag twintig dames met blote benen spot dan kan je ervan op aan dat de temperatuur aangenaam genoeg is om de pootjes ook van wat extra vitamine Zon te voorzien.

‘Twee spierwitte melkflessen’

Maar goed: de term is niet eens waar ik een probleem mee heb. Het is gemak waarmee het wordt gebruikt. De feestelijkheid die erachter schuilgaat en de misvatting dat Rokjesdag een zogenaamd typisch en geinig ‘vrouwendingetje’ is. Alsof we massaal op dezelfde dag voor de spiegel staan en denken: ‘Joepie! Het is Rokjesdag!’

Laat ik mezelf vandaag eens gezellig onderwerpen aan de ongemakkelijkheid van twee spierwitte melkflessen die de aandacht van dat kekke zomerjurkje opeisen. Dat een nogal gehaaste (en gebrekkige) eerste scheerbeurt van de benen en ‘gezonde’ vrouwelijke concurrentiedrang ervoor zorgen dat al je minimale ‘probleempjes’ en onzekerheden ineens van olifantenformaat zijn. Of dat je (en ik zou willen dat dat ik het verzon) door de warmte je inmiddels plakkende, oncomfortabele corrigerende string tussen je schaamlippen vandaan moet plukken onder het toeziend en afkeurend oog van een Turkse taxichauffeur.

Rokjesdag en gezonde tegenzin

Er is niets te vieren aan het feit dat ik op die eerste Rokjesdag steevast mijn zonnebrandcrème vergeet en mijn door Melkunie gesponsorde benen ineens het gezicht zijn van de Heinz Ketchup-fabriek. Dat ‘bruine benen’ niet in mijn woordenboek voorkomen, waardoor dit ritueel zich bijna tweewekelijks herhaalt. Ja, zelfs al smeer ik voldoende met fatsoenlijke zonnebrandcreme.

En begrijp me niet verkeerd: Ik ben gek op de lente en de zomer! Ik houd van het zonnetje op mijn huid, de mensen die net iets vrolijker zijn en het gemak van ‘ondergoed, jurkje, slippers aan en gaan’. Zelfs het druk, hitsig gekwetter van nestelende vogeltjes vanaf vijf uur in de ochtend kan me niet deren. Maar Rokjesdag? Ach… Ik zou willen zeggen dat het me gestolen kan worden. De waarheid is echter dat ik me er met gezonde tegenzin aan blijf onderwerpen.

En dan vooral omdat een spijkerbroek aantrekken met 30 graden nog altijd ietsjepietsje ongemakkelijker is.