Trucje met luciferdoosje

„Ja, er schijnt dus iets te zijn wat vrouwen wél kunnen, en mannen echt níet’’, sprak mijn man, triomfantelijk naar de keuken hobbelend, nadat ik bijna dwars door ‘m heen was gevallen. Hij had z’n arm om me heen proberen te slaan en ik was m’n evenwicht verloren.

„Wat, de keuken vinden?’’, antwoordde ik grappend. Maar nee, hij kwam terug met een luciferdoosje en legde die op het terras. Op zijn gesokte voeten knielde hij. Het was warm buiten. De late namiddagzon hing lui in de lucht en deed de gewassen laveloos over de schutting hangen.

„Ga je me nu eindelijk een aanzoek doen?’’, deed ik nog een poging. Maar nee, ook dat was het niet. Hij nam een houding aan alsof-ie naar Mekka aan het bidden was. We zijn atheïstisch.

Daarna zijn handen op z’n rug en moeilijk doen met z’n hoofd. Ik had echt geen idee waar hij mee bezig was, ook al zat ik er met m’n neus óp. Hij giechelde: „Ik kan dit dus niet’’, stond toen op, en zei „doe jij het es?’’

Welke Hansworst…

Ik wist niet eens wát hij nou precies had geprobeerd? Ik moest op m’n knieën, dat luciferdoosje ter hoogte van m’n neus met m’n handen positioneren. Dan m’n handen op m’n rug. Dan met m’n neus dat luciferdoosje omver duwen. Welke hansworst had dit in godsnaam bedacht?

Het lukte me.

„Ja, jij dus wel!’’, sprak hij triomfantelijk.

,,Hoe komt iemand hier in godsnaam op, om dit als experiment te doen en uit te voeren?’’, vroeg ik me af?

„Serieus, hoe dronken ben je dan? En anders: wat waren ze aan het doen dat dit er als bijproduct ook nog uitkwam?’’ Hij lachte, want was het met me eens. Hij kent de wereld van wetenschap maar al te goed. Dit trucje had hij ook weer god-mag-weten-waar-vandaan.

„Normale mannen bieden hun vrouw wat te drinken aan, als ze ze half omver hebben gegooid?’’, schamperde ik tenslotte. Zeker met die lekkere warme zon en dat gazon dat ons af en toe een paardenbloem toespuwde.

„Jij drinkt niet’’, verdedigde hij zichzelf.

Touche.