Acht plus twee

Om maar meteen met de deur in huis te vallen: ik bezoek sinds enkele maanden een nagelstudio. Om mijn nagels te laten lakken, met nagellak die onverwoestbaar is en zelfs blijft zitten als je ledematen vanwege lepra eraf dreigen te vallen.

Kost een paar centjes, maar dan heb je ook wat. De wereld van de nagelstudio’s was mij voorheen vreemd. Elke keer opnieuw verbaas ik me over de vanzelfsprekendheid waarmee gelakte nagels tot een soort primaire levensbehoefte verwordt, zodra ik een (ongelakte) voet over de drempel zet. Er gaat een wereld voor me open: alles kan hier, zolang je maar geduld hebt en betaalt. En het resultaat mag er zijn.

Intussen ben ik een aspirant-ervaren bezoeker geworden. Ik begrijp de procedure, en het feit dat je keer op keer je handen en/of voeten op de juiste manier in een daarvoor bestemde UV-lamp moet plaatsen. Waag het niet om daarbij de lamp te raken. Dan wordt de lak beschadigd en moet alles weer van voren af aan gedaan worden. Dat wil je niet, wil je je nagelstyliste tevreden en gemotiveerd houden. Ook weet ik intussen dat de gewenste lengte van mijn nagels in de ogen van een nagelstyliste belachelijk kort is. Enige vasthoudendheid is hier op zijn plek, wil ik de komende weken in staat zijn om enigszins correct te typen. Wat voor een docent Nederlands best belangrijk ik. Maar ik moet zeggen, het heeft iets ontspannends en het brengt je een gevoel van luxe. Zo lui te zijn dat je iemand anders je nagels laat doen. Precies zoals jij wil.

Vak apart

Zo ook vandaag. Na een keer geswitcht te zijn naar een andere kleur dan ik gewend was, switchte ik nu weer terug. Die ene kleur past nu eenmaal het best bij mijn kleding (aubergine-paars, voor wie het wil weten). Zeer jonge meiden zijn dag in dag uit enkel bezig met het lakken van nagels. Vind ik bijzonder. Zeker omdat het echt een vak apart, zeg maar gerust een ambacht is. Wat me opvalt aan de dames in kwestie is hun vakkundigheid, en tegelijkertijd hun totale desinteresse in de persoon die aan de te lakken nagels vastzit. Dat lijkt hen niet in het minst te interesseren, laat staan te deren. Terwijl ze vakkundig en routinematig bezig zijn, vervolgen ze hun onderlinge gesprekken over mannen, kleding, uitgaan en mannen, kleding en uitgaan. O ja, en de prijs van benzine.

Tot zover niks aan de hand. Luisterend naar een Nederhop-radiozender liet ik mijn nagels bewerken terwijl ik ondertussen enigszins wegdroomde op het geruststellende gebabbel van de dames. Na mijn handen waren mijn voeten aan de beurt. Helaas ben ik, naast een achttal intacte teennagels, opgezadeld met een klein genetisch defect. De nagels van mijn kleine tenen zijn minuscuul en ze groeien niet naar voren maar enigszins omhoog. Je zou het een kleine opstandigheid in mijn genen kunnen noemen. De nagelstyliste in kwestie besloot dit probleem te negeren. Terwijl acht van mijn tien teennagels netjes werden ontdaan van de vorige (groene) lak, werden mijn misvormde kleine-teennageltjes genegeerd. Wat zou betekenen dat ze niet alleen misvormd zouden blijven, maar ook groen, in tegenstelling tot de rest van mijn nagels. Een soort mini-Shreks. Regelrechte discriminatie en een gebrek aan inclusiviteit, besloot ik.

Leegte van een zwart gat

Toen ik de nagelstyliste in kwestie hier voorzichtig op attendeerde, keek ze me aan met een blik die de leegte van een zwart gat eenvoudig zou kunnen evenaren. Niks mee aan te vangen met die nagels, dus laat ze maar groen. Is het heel vreemd dat ik, wanneer ik mijn teennagels laat lakken, de verwachting heb dat alle tien de nagels worden gelakt? De meeste mensen hebben er tien, toch? Ik kon me niet voorstellen dat dit luttele feit nooit aan de orde is gekomen tijdens de opleiding van deze dames, maar ik kan het natuurlijk mis hebben.

Ik ken mezelf, hier moest ik assertief optreden, om te voorkomen dat ik na deze prijzige behandeling naar huis zou gaan met acht aubergine-paarse, en twee misvormde groene nageltjes. Dat zag ik niet zitten, dus ik deed de styliste een paar suggesties om mijn minderwaardige nageltjes toch mee te nemen in de procedure. Hetgeen met frisse tegenzin werd getolereerd. Waardoor ik me afvroeg of ik wellicht te veeleisend was, met mijn tien (acht plus twee) teennagels. Ik keek vertwijfeld naar de voeten van een andere klant naast mij, en constateerde dat ook zij tien teennagels had. Ietwat verwonderd en een kleine 70 euro lichter stapte ik de deur uit. Met tien aubergine-paarse teennagels.