Kinderlijke naïviteit

Mijn moeder moest onder het mes. Best een serieuze ingreep ook. Hoognodig, dat wel en in het beste ziekenhuis op dit gebied… dus we hadden er vrede mee.

Het viel me op dat ze er enorm rustig onder bleef. Ik had vaak het idee dat ze de ernst van de situatie niet helemaal inzag. Dit gevoel had ik al tijdens de gesprekken en onderzoeken die vooraf gingen aan de ingreep. Veel informatie leek langs haar heen te gaan. De artsen hadden het ook door en gaven aan dat ze mij zouden bellen over nieuwe afspraken en eventuele uitslagen. Ik denk dat ze dachten dat mijn moeder er niet meer helemaal bij was. Zelfs als ik wel eens voorzichtig probeerde om wat door te gaan op de materie, leek het haar niet te raken. Of heel even… en dan ging het gesprek al snel weer over koetjes en kalfjes.

Wat niet weet, wat niet deert

Eigenlijk was ik er stiekem wel een beetje blij mee. De zorg voor m’n moeder valt me soms erg zwaar en ik zat eerlijk gezegd niet te wachten op een bezorgde en nerveuze moeder die me om de haverklap ging bellen om haar zorgen te uiten. Ik vertelde haar wanneer de afspraken waren, legde haar uit wat er ging gebeuren en als er verder geen vragen kwamen liet ik het verder zo. Ik verzweeg niets, maar ging niet te lang door over wat er allemaal mis zou kunnen gaan.

Waar zou dat vandaan komen, die naïviteit… want vroeger was het wel anders. Het is niet zo dat ze altijd onbezorgd door het leven is gegaan. Integendeel. Het deed me eigenlijk een beetje denken aan kinderen. Die kunnen ook zo lekker naïef en onbezorgd door het leven gaan. Daar kunnen wij nog wat van leren. Volop vertrouwen op een goede afloop. Mijn moeder is gelukkig niet dement, maar wel 84. En soms wat warrig en vergeetachtig. Zou het dan toch echt zo zijn dat je op je oude dag weer een beetje ‘kinds’ wordt? Dat je alles anders gaat beleven? Dat het kinderlijke vertrouwen weer een beetje terug komt? Ondanks alles wat je al hebt meegemaakt in je lange leven? Of misschien juist wel dankzij alles…

Zegen

Op de dag van de ingreep brengen mijn lief en ik haar naar het ziekenhuis. Aan de arm van de arts-assistent loopt ze kletsend de gang in en wij wachten. De schatting was dat het drie kwartier zou gaan duren, maar het wordt uiteindelijk twee uur. Net als ik wil gaan vragen of alles wel goed gaat hoor ik haar stem in de gang. Ze is klaar, het heeft allemaal zo lang geduurd door complicaties. Ik krijg nog wat instructies mee en een brief met de data van de vervolgafspraken en we lopen de afdeling af. Als ik vraag hoe het is gegaan, zegt mijn moeder dat het haar enorm is tegengevallen. Dat ze zich er op verkeken heeft. Ze had vooraf nog tegen een buurvrouw gezegd dat ze die middag vast wel weer samen het winkelcentrum in konden gaan, maar ze begrijpt nu dat ze de komende weken aan huis gebonden is. Het besef is er. Maar wat heerlijk dat dat nu pas is. Nu alles al achter de rug is. Want de zenuwen vooraf, tijdens slapeloze nachten en het nerveus wachten in de volle wachtkamer… dat is vaak zo zwaar. En dat is haar bespaard gebleven. Wat een zegen!