Wandelen om stil te staan

Zondagochtend half negen. Blauwe lucht, volop zon én een serene rust in het Rudolph-Wilde-Park in Wilmersdorf. Midden op de grote grasvlakte staat een dikke man in een trainingsbroek. Hij zweet en zwaait met een stok in zijn hand. De stok valt. Het heeft er alle schijn van dat hij probeert een Tai Chi oefening te doen. Hij doet me denken aan een clown uit het circus die het ook nooit voor elkaar krijgt dat te doen wat hij van plan is.

Een dame met een teckel komt me tegemoet. Achter haar zie ik twee vrouwen met vier poedels. Ik loop in mijn trainingspak en mediteer zonder dat iemand het in de gaten heeft. Linkervoet op de aarde drukken, rechtervoet op de aarde drukken, de verbinding voelen, diep ademhalen en door. Ik doe een pas opzij als een joggende man met twee honden en buggy voorbij raast.

Het aantal honden neemt toe en ik merk dat ik allang niet meer mediteer. Dat is goed dat je dat zelf ziet, complimenteer ik mezelf. Ik begin me aan al die honden te ergeren, hoewel ik een grote hondenliefhebber ben. Het zijn leuke, intelligente dieren. Ik bekijk mijn ergernis eens nader, want ik wil weten waar deze vreemde ergernis vandaan komt. Zelfreflectie zou de psycholoog zeggen.

Oliebolleneters en appelflappeneters

Al wandelend doe ik onderzoek. In gedachten zie ik een man een oliebol eten. Veel beter dan een appelflap, zegt hij smakkend. Dan zie ik massa’s mensen oliebollen eten en smakken. Ik erger me opeens aan al de oliebolleneters en schaar me achter de appelflappeneters. Ik ben nu dicht bij de oorzaak van mijn ergernis, namelijk de neiging om tegen een algemeen heersende opvatting in te gaan.

Op het moment dat iedereen een mondkapje droeg, ontstond een groep die daar tegen inging. Je ziet het nu ook bij de oorlog in de Oekraïne. Op het moment dat iedereen Zelensky een hart onder de riem stak, ontstond er een groep die daar tegen inging. Zo ontstaan dus oorlogen, denk ik en loop nu in een deel van het park waar geen hond te bekennen is. Jammer, want ik hou van honden.

Het is zoals met mevrouw Yin en mijnheer Yang. Zo noem ik deze Chinese symbolen graag. Volgens mij zijn ze in ieder mens verenigd, heeft iedereen een mannelijke en een vrouwelijke kant met de daarbij behorende eigenschappen. Krijgt mijnheer Yang te veel aandacht, dat gaat mevrouw Yin mekkeren. En andersom. Sta je daar niet bij stil, dan heb je dat niet in de gaten. Daarom lijkt mij een dagelijkse wandeling een uitstekend advies, een wandeling even ergens bij stil te staan.